Winterkoude waait langs de vlaggen van het labyrintische Berlaymontgebouw — het kloppend hart van de Europese wijk en haar gehaaste werkers. De lege gangen en commissievloer gaan de nacht tegemoet onder het gebrom van een tl-licht met slecht contact. In de schaduw vertaalt de Engelstalige Carly Wijs een nieuwsbulletin over Japanse jongeren die zich vanuit hun slaapkamer verzetten tegen een slopende werkmentaliteit. 

De Gentse filmmaker en KASK-docent An van Dienderen toont in sobere tableaus Carly’s verwondering voor hetgeen ze vertaalt. Sussend, kinds en alles op zijn beloop. Zacht gesproken woorden gaan bloesemen. Hikikomori. Furita. Hun letters dansen langs Carly’s lippen tot ze hun negatieve connotaties overstijgen. Cherry Blossoms toont nooit dwingend en altijd diepmenselijk dat je cinema en taal uit hetzelfde poëtische hout kan snijden en dat er een niet-westers alternatief bestaat voor de werkdruk die we allemaal ervaren: rust als groots verzet. (Flo Vanhorebeek)