"Een eervol leven," meer vraagt de protagonist uit deze korte documentaire niet. Zijn thuisland Oeganda moest hij ontvluchten, nadat zijn hele familie werd uiteengedreven. Sharmans broer en vader werden dood gefolterd omwille van hun politieke ideeën, zijn zus overleefde het HIV-virus niet. Zo belandt Sharman op een kille plek, op honderdvijftig kilometer boven de poolcirkel. Bij vriestemperaturen, en tegen een miserabel loon, maakt hij er werven vrij van bouwafval. "Ik hoor hier niet," zucht hij.

Frederik Jan Depickere schetst in Adrift een algemeen beeld van wat Sharman bezighoudt. Wat hij denkt, horen we in een voice-over, die soms nogal gedicteerd overkomt. De desolate omgeving waarin hij leeft en werkt, krijgt vorm aan de hand van minimalistische panoramabeelden. De soort van kille afstandelijkheid waarmee Depickere een individu in een welbepaalde omgeving onderzoekt, doet denken aan het werk van Chantal Akerman. De beelden zijn onbeweeglijk, observerend. Sneeuw blaast enkele seconden lang over de brede straten, tegen de lens aan. Cut. Sharman spit, vindt iets, gooit het weg. Nog eens cut.

Depickere heeft een voorliefde voor het documenteren van eenzame individuen, en voor het creëren van “personal landscapes”. In Wojtek Kotowicz volgde hij eerder al een illegaal in Brussel verblijvende Pool, en in La volonté de travailler een bandwerker met een mentale beperking. Allemaal mannen die werken in uitzonderlijke situaties.

Adrift, een productie van Cobra Films, werd op verschillende internationale festivals vertoond en won tal van buitenlandse prijzen. Die aandacht bleef in België vrijwel uit, zonde.