Terwijl een tiener ergens voor op de vlucht is, sluipt een zwarte man rond het huis van diens middenklassegezin. Iets later staat moeder in haar ondergoed in de woonkamer.

Nicolas Provost (Papillon d'amour, Bataille, Oh Dear) zet met Induction zijn onderzoek naar de effecten van filmtaal moedig verder. Als je Induction enkel bekijkt als een exploratie van een dierlijke lust tussen wit en zwart, waar moeder en indringer zich weinig verrassend aan zullen overgeven, blijft het werk steken op het al te expliciete niveau van Lars Von Triers Manderlay. De diepgang en nuance van Marion Hänsels Dust zijn dan ver weg.

Beeldend en sferisch is deze film erg sterk. Rookpluimen zweven achterstevoren over het scherm. Zien we illusies letterlijk in rook opgaan of is dat net niet zo? Als een bewegend tableau met schaapjes in de wei letterlijk op zijn kop wordt gezet, blijven de vragen zich opstapelen. Door die invraagstelling van cinema als medium, bereikt Provost dat angst, dreiging en ontkenning sterk voelbaar worden.

De vluchtende tiener en afwezige vader zorgen voor een verbreding van het thema dat de videokunstenaar uit Yellow Mellow en het veelbekroonde Exoticore meebrengt. Hier gaat het niet enkel om de oergevoelens die de zwarte bij de blanke oproept, maar ook om angst voor het primaat en de gevolgen van seksualiteit. Dat veel omvattende thema wordt in dit korte werk geëvoceerd maar niet uitputtend geëxploreerd.

Gelukkig is Provost het soort hedendaags artiest waarvan je recyclage en nieuwe versies van eigen werk mag verwachten. Andere cases kunnen zijn wetten van de seksualiteit mogelijks verfijnen.