In Waithood volgt Louisiana Mees vijf jonge Griekse twintigers die op de drempel van volwassenheid staan. Het is niet dat ze niet willen opgroeien, maar de sociaaleconomische situatie van hun land leent zich er niet toe: 44% van de jongeren is werkloos. Dus wachten ze, terwijl ze hun tijd spenderen in de luxueuze Atheense Airbnb’s die Christos tijdens de winteravonden moet schoonmaken.

Terwijl hij de bedden opmaakt en de afwas doet, dollen Jacques, Viky, Yannis en Maro door de designzetels of plonzen ze in een zwembad. Het is bevreemdend de acteurs als kinderen te zien stoeien in de luxeflats, maar de liminale staat waarin ze gedwongen zijn, laat hen nu eenmaal niet toe die kinderlijke wereld te ontgroeien. Daardoor blinken ze uit in hun infantiele gedrag. Wanneer hun spel stilvalt, en ze uit hun rollen vallen, slaat de uitzichtloze realiteit onverbiddelijk toe. Troost vinden ze bij elkaar.

Mees, die het scenario schreef, en ook zelf filmde en monteerde, brengt de jongeren met veel empathie in beeld. Diezelfde solidariteit leeft ook tussen de groepsleden en is vaak vertederend, en ook heel lichamelijk. Het samenhorigheidsgevoel wordt naar het scherm vertaald door een camera die de Griekse lotgenoten dicht op de huid zit tijdens hun crisismomenten, maar hen ook de ruimte geeft om de rijkdom van de appartementen e verkennen — steeds met romantisch uitzicht op de Atheense skyline.

Die scènes van vermaak leveren een eigenaardige "tussentoestand" op, waarin het publiek nooit zeker is of ze naar authentieke reacties of een enscenering kijkt, gezien de jongeren in zekere mate gefictionaliseerde versies van zichzelf vertolken. Zo komt een hybride generatieportret tot stand dat geduldig zijn tijd neemt om het failliet van Griekenland aan te klagen.

Het is mooi om te zien hoe Mees haar film injecteert met een politieke dimensie door middel van poëzie, zonder ooit toe te geven aan woede of verslagenheid. Op uitzondering van de onheilspellende eindsequentie dan, waarmee ze niet alleen haar talenten als monteur maar ook haar filmische durf bewijst — die durf komt op het juiste moment en belet een te oppervlakkig portret. De nachtelijke taferelen in de Griekse hoofdstad ontspinnen tot een grimmige wervelwind, ondersteund door een donkere basgitaar en een expliciete aanklacht op de klankband. Ondertussen zien we protagonist Jacques zijn keuzes overpeinzen: trekt hij weg uit Griekenland of niet?

Mees’ afstudeerfilm eindigt met een mokerslag die haar een plaats oplevert tussen de beloftevolle namen die KASK de laatste jaren heeft voortgebracht. We zijn benieuwd hoe deze maker haar filmtaal en -thema’s nog verder exploreert. Een Wildcard van het Vlaams Audiovisueel Fonds zal haar in die verkenningstocht ondersteunen.