We krijgen nooit genoeg van Buster Keaton, The Great Stone Face uit de jaren twintig. One Week is zijn eerste onafhankelijke film (hij bracht die zelf in roulatie) en staat bol van baanbrekende stunts in en rond huizen en op ladders.
Arnold Schwarzenegger won op twintigjarige leeftijd zijn allereerste Mr. Universe titel. Daarna werd hij ook zeven keer tot Mr. Olympia gedoopt. Tijdens een van die vele bodybuilderwedstrijden filmde de Nederlandse filmmaker Babeth Mondini-Vanloo hem van dichtbij.
Met een overzichtstentoonstelling in Bozar en in CINEMATEK haar volledige oeuvre op het programma is Chantal Akerman deze lente alomtegenwoordig. Deze kortfilm is een intiem portret van een jonge vrouw die doorheen dagdagelijkse routines reflecteert op haar familie- en seksleven, en op haar lichaam.
De binnenplaatsen van Łódź, een alomtegenwoordig architectonisch element van de stad, zijn de kinderspeelplaatsen van de omliggende flatgebouwen. Podwórka is zowel een studie van een specifieke plaats als een evocatie van de vindingrijkheid van de kindertijd.
Met haar films geeft de baanbrekende journalist Jocelyne Saab een stem aan verbannen strijders en ontheemde volkeren. Dat doet ze met veel poëzie, maar ook met een sterk bewustzijn van haar subjectieve rol als documentairemaker.
Een groep kinderen komt in een wijk in de Turkse stad Mardin samen in de Sirkhane Darkroom Workshop voor analoge fotografie. Asli Baykal registreert hun ogenschijnlijke zorgeloosheid terwijl ze leren over de mysteries van fotografie.
In Wild Plants of Palestine stelt kunstenaar en onderzoeker Alaa Abu Asad de territoriale uitbreiding in vraag van wat bedoeld wordt met “Palestijns”, terwijl hij de flora en de topografische kenmerken documenteert van het (postkoloniale) landschap op de Westelijke Jordaanoever.
De in 2015 overleden Belgische Chantal Akerman verwierf sindsdien wereldwijd naam en faam. In haar eerste kortfilm, Saute ma ville (1968), staat niets stil. Haar personage is abrupt, energiek en explosief. Manisch en onstuimig gaat de jonge vrouw aan de slag met de was en de plas. Maar er wringt wat.
De Georgische Mikheil Kobakhidze verzette zich in zijn oeuvre vaak tegen de ideologie van de Sovjet-Unie. Umbrella lijkt op het eerste gezicht vederlicht: een spoorwegmedewerker leeft gelukkig samen met zijn geliefde, tot een paraplu komt aanvliegen en het realistische een surrealistische toets krijgt.
Su Friedrich, een pionier binnen de Amerikaanse avant-garde cinema, schrijft, regisseert en monteert al haar films zelf. Die zijn vaak een mix van het persoonlijke en het politieke, gaande van home movies tot video-interviews en meer klassieke verhalen.
Barbara Hammer is een pionier binnen de lesbische cinema. In haar ruim vijftigjarige carrière maakte ze zowel klassieke als meer experimentele films waarin vaak genderrollen en vrouwenrelaties centraal staan.
Buster Keaton werd tijdens zijn hoogdagen ook wel The Great Stone Face genoemd. De Amerikaanse komiek is dan ook vooral bekend omwille van stille films waarin fysieke komedie en zijn droge gezichtsuitdrukking centraal staan.
De Amerikaanse underground kunstenaar George Kuchar staat bekend om zijn low-fi esthetiek. Hij regisseerde meer dan tweehonderd films en video's. Hold Me While I’m Naked haalde de 52e plaats in de Critics Poll van The Village Voice.
Le Coup du berger is allicht Jacques Rivette’s bekendste kortfilm, en met reden: de strakke cameravoering brengt een intrigerende en mysterieuze romance in beeld. Door sommige historici gezien als één van de eerste films van de Franse Nouvelle Vague.
In A Kind of Testament botst een jonge vrouw via het internet op animaties die duidelijk zijn gemaakt op basis van haar privé-selfies. Vuillemins vlijmscherpe animatiefilm fileert sociale media en digitale persona’s en stelt belangrijke vragen over privacy en voyeurisme.
In de korte stille film Le Retour à la raison filmde de Amerikaanse dadaïst Man Ray nauwelijks herkenbare nachtelijke taferelen in Parijs. De opeenvolging van bijna totale abstracties, zoals raadselachtige fotogrammen en conglomeraten van spiralende of draaiende objecten, lijkt verstoken van zin of doel.
Mike komt weer thuis in Genk. Hij probeert zijn plaats te zoeken binnen de sociale dynamieken van zijn familie en vrienden. Het mijnlandschap in Genk zorgt voor ongewone mogelijkheden. In een postindustriële mijnstad onderzoekt de film masculiene dynamieken in een arbeidersfamilie. Terril beweegt tussen deze sociale codes en het landschap waarin ze zich manifesteren.
De beelden in deze film van de legendarische filmmaker Mustafa Abu Ali werden door een Frans nieuwsteam gemaakt, waarna hij ze aan de hand van experimentele technieken monteerde tot een van de vroegste films over het bezette gebied in Gaza.
In deze surrealistische film van Henri Storck koopt een jongeman een glazen oog dat hij via de post verstuurt. Op een bijzondere manier komen erotiek en maatschappijkritiek erin samen.
In Hus tracht Inger-Lise Hansen via stop motion en time-lapse fotografie de private lagen van ons leven te onthullen. Elk shot van de film opent op een deel van een huis en stelt deze bloot aan het voorbijgaande licht.
La Pieuvre is een cinematografisch meesterwerk dat in 2020 werd gerestaureerd. Als historisch document toont het niet alleen een uiterst fascinerend wezen in al haar pracht en mysterie, maar geeft het ook de oneindige mogelijkheden van het medium film weer.
Het koppel Maya Deren en Alexander Hammid liet zich voor hun eigen avant-garde kortfilm inspireren door surrealistische films als Un chien andalou en L’Age d’Or van Salvador Dalí en Luis Buñuel — al ontkenden ze dat soms zelf. Volgens een gelijkaardige droomlogica vertelt Meshes of the Afternoon een circulair verhaal over een dromende vrouw.
Scorpio Rising is misschien wel Kenneth Angers bekendste werk. Op de beats van jaren zestig popmuziek volgt de film een groepje bikers en exploreert thema’s zoals het occulte, homoseksualiteit en nazisme. Ook het idoliseren van rebellerende publieke figuren als James Dean en Marlon Brando staat centraal.
In 45th Parallel wordt een monoloog opgevoerd in een gebouw dat op een grenslijn staat. Op een intelligente manier stelt Lawrence Abu Hamdan de absurditeit van grenzen, en de vaak hypocriete wetgeving errond, aan de kaak.
Irani Bag is een split-screen video-essay over de vermeende onschuld van handtassen in post-revolutionaire Iraanse cinema. Maryam Tafakory brengt hiermee een krachtige politieke analyse van censuur en intimiteit.
Deze korte Franse film staat hoog aangeschreven in menige versies van de filmgeschiedenis. Dit allereerste wapenfeit van de Spaanse surrealist Luis Buñuel schreef hij samen met Salvador Dalí, gebaseerd op hun eigen dromen.
Op 27 mei 2019 landden Paul Shemisi en Nizar Saleh, de helft van het Belgisch-Congolese Collectif Faire-Part, op de luchthaven van Luanda in Angola. Ondanks een geplande connectie zal het duo pas twee dagen later opnieuw opstijgen richting Frankfurt.
De Hongaarse Flóra Anna Buda kreeg maar liefst drie grote filmprijzen (in Cannes, Annecy en Sarajevo) voor haar dromerige korte animatiefilm 27. Daarin onderzoekt een jonge vrouw naar lieve lust haar seksualiteit. Op de achtergrond sluimert een socio-politieke boodschap over de verziekte huizenmarkt in Frankrijk.
Dream of Silk werd verboden in Iran. In de film keert filmmaker Nahid Rezaei terug naar de middelbare school waar ze zelf twintig jaar geleden als jonge vrouw school liep, om er te praten met de jonge studenten. Ze vraagt hen naar hun hoop voor de toekomst en hun visie op een ideaal leven.
Parviz Kimiavi is één van de meest prominente figuren uit de Perzische cinema van de 20e eeuw.In zijn documentaires belicht hij verschillende onderwerpen op een vaak poëtische en impressionistische manier. In P Like Pelican wil een oude kluizenaar in een krottenwijk het alfabet aanleren aan de straatkinderen die vaak in zijn buurt komen spelen.
De Brusselse filmmakers Elie Maissin en Mieriën Coppens werken vaak samen met het collectief La Voix des Sans Papiers. Daarmee geeft het duo een stem aan zij zonder verblijfsdocumenten. Hun ingetogen filmtaal evoceert uiteenlopende manieren van communiceren: in verschillende gesproken talen, met de stille taal van het lichaam, met een omgeving.
In Gulls and Buoys experimenteert de Amerikaanse filmmaker Robert Breer voor het eerst met rotoscopie, hoewel de techniek in 1972 al als passé werd beschouwd. Breers kortfilm doet denken aan een abstracte vakantievideo op het strand.
Het mysterie van het filmproces is een cruciaal element in Robert Beavers’ artistieke signatuur. Winged Dialogue is kenmerkend voor veel van zijn films: tegelijk lyrisch en rigoreus, sensueel en complex. Mediterrane steden en landschappen en hun culturele tradities onthullen diepere persoonlijke en esthetische thema’s. De seksualiteit van het lichaam en de zuiverheid van de ziel komen gloeiend mooi samen.
Nachtvlinders is de enige film ooit die volledig werd uitgevoerd in Servaisgrafie, een techniek die live-action en animatie met elkaar versmelt. Wijlen Raoul Servais, een sleutelfiguur in de geschiedenis van de Belgische animatie, experimenteerde eerder al met deze stijl in zijn film Harpya.
Aan de hand van een typische Amerikaanse gezinsauto vertelt avant-garde queer filmmaker Su Friedrich het verhaal van een liefdesrelatie en de ondergang ervan. De oude, beige stationwagen met kunsthouten panelen is het voertuig van een atypisch lesbisch koppel. Wanneer hun relatie eindigt, wordt de auto eigendom van de ene en een vloek in het bestaan van de ander.
Op het ritme van groovy jazzmuziek danst Harry Kramer zich een weg doorheen een industrieel landschap. Knap gefilmd en slim bij momenten bevreemdend gemonteerd: langzaam maar zeker neemt het stedelijke decor de aandacht over, net als de impact van een duizelingwekkende en alles in zich opslorpende grootstad.
Emotional Architecture 1959 verkent met een mix van documentaire en fictie verschillende Madrileense wijken; in het zog van Sebas en Andrea. De twee studenten letteren en wijsbegeerte worden verliefd op elkaar tijdens het academiejaar 1958-59. In hun liefdesrelatie spelen verschillen in zowel sociale klasse als in de kijk op het leven een rol.
Net als collega-filmmakers Chris Marker en Jean-Luc Godard behoorde de Franse regisseur Bruno Muel tot de militante groep filmmakers Medvedkine, die tussen 1967 en 1974 sociaal geëngageerde films maakte. In Septembre Chilien, een rake documentaire over de staatsgreep in Chili in 1973, mengt hij officiële beelden met clandestiene opnames van de opkomende oppositie.
Een documentaire over schoonheidsspecialiste DiAna DiAna die haar schoonheidssalon in South Carolina heeft omgevormd tot een infocentrum over AIDS en veilige seks.
Een jonge vrouw probeert haar verloofde ervan te overtuigen niet op zee te gaan, maar de jongen negeert haar en vertrekt. Al snel steekt er een storm op. Het meisje probeert verwoed zijn lot te achterhalen.
Een kinderstem draagt Lewis Carrolls Jabberwocky voor terwijl verschillende voorwerpen, zoals speelgoed en poppen, uit elkaar vallen en enkele scènes uitbeelden.
In een wereld waar alles verboden is behalve wat is verplicht, herinnert een man zich wat hem ertoe bracht te gaan werken in een bizar fastfoodrestaurant.
Een gedetailleerd verslag van een mislukte bankoverval. Een single take waarbij meer dan negentig mensen een nauwgezette choreografie uitvoeren voor de camera, gebaseerd op waargebeurde feiten die plaatsvonden in Stockholm in 2006.
De negenenvijftigjarige fabrieksarbeidster Beryl is volledig geobsedeerd door tekenen, en haar fixatie beheerst het hele huishouden. Behalve haar man, haar model en muze, is elk lid van het gezin verslaafd aan iets.
Tijdreizen, stilstaande beelden, een verleden, heden en toekomst en de nasleep van de Derde Wereldoorlog. Het verhaal van een man, een slaaf, die heen en weer wordt gestuurd, in en uit de tijd, om een oplossing te vinden voor het lot van de wereld.
Elke dag springen een vader en zijn zoon met de parachute van hun torenhoge, koude huis op een klif. Ze ondernemen een verre reis naar het dorp in de vallei waar ze het ijs dat ze elke dag maken, verkopen.
Een vader en zoon nemen deel aan een populaire race. Om te winnen verandert de jongen in een autoband. Een reis in de surrealistische wereld van het autoracen, vrij geïnspireerd door de jeugd van de regisseur.
Eén maal per jaar mogen de voormalige inwoners van Ma’loul terug keren naar hun door Israël bezette dorp. Tijdens de traditionele picknick documenteert de Palestijns-Belgische filmmaker Michel Khleifi hoe de geschiedenis van deze plek in de herinneringen van de oude generaties en in de verbeelding van hun kinderen verder leeft.
Een Hollywoodvilla op een zwoele zomeravond. De escort doet waarvoor hij is ingehuurd en geeft zijn klant de illusie waarvoor hij heeft betaald. "Ik maak een ster van je," zegt de klant, voordat het tij abrupt keert en de machtsdynamiek op losse schroeven komt te staan.
Een zintuiglijk inzicht in het leven van een Iraanse vluchteling. Na de Iraanse revolutie in 1979 moesten tal van Iraanse intellectuelen en kunstenaars hun geliefde land ontvluchten. Velen van hen vestigden zich in Parijs en probeerden een nieuw leven op te bouwen, vaak zonder succes.
Udo Kier sterft zijn weg door de filmgeschiedenis. Hij schreeuwt, valt, wordt in stukken gehakt, neergeschoten of pleegt zelfmoord. Steeds weer zijn lege blik, steeds weer zijn starre lichaam.
Een bewerking van een toneelstuk van Aimé Césaire, waarin een revolutionair zijn leven overschouwt net voordat hij in een grote collectieve ramp de dood vindt.
Een jongeman zoekt toenadering tot enkele matrozen, die zich uiteindelijk tegen hem keren, hem naakt strippen en hem doodslaan. Vervolgens ontploft er vuurwerk.
Na de uitbarsting van de vulkaan Nyiragongo werden in 2002 grote delen van Goma bedekt met lava. Vandaag leven kinderen in ruïnes op de lava. Ze verkopen papieren zakdoeken aan volwassenen in de stad, en lavastenen aan bouwvakkers.
Omringd door het geluid van nachtdieren valt een meisje in een diepe slaap. Geleidelijk aan glijden we in haar droom die ons meevoert naar een kosmische reis door de weilanden van Erpe-Mere.
De allereerste film van Jean Vigo. De stille documentaire toont de inwoners van Nice in hun dagelijkse routines, en de heersende sociale ongelijkheden.
In Dominique Loreau’s allereerste (kort)film zwerft een vrouw door de straten van Brussel, in afwachting van een vertrek naar de tropen met een man die ze toevallig heeft ontmoet op café.
Een pas gepensioneerde vader nodigt zijn zoon uit om hem te helpen met de kersenpluk in de tuin. De vader, die geen haast heeft om de taak klaar te krijgen, tracht met zijn zoon in gesprek te gaan. De kersen blijven op de achtergrond.
