Het is niet het resulterende gevoel van voldaanheid waarnaar verwezen wordt wanneer men zegt dat liefde door de maag gaat, het is de smaak. Of misschien zelfs de geur, die de belofte van smaak inhoudt. In Angela Alsoulimans Orange Flavored Love smaakt de liefde tussen Nawal en haar zieke moeder naar sinaasappels, zeldzaam fruit in tijden van oorlog. Alles wordt ervan benut, van vruchtvlees tot schil, en uitgepuurd tot de essentie in de vorm van een parfum om het zo lang mogelijk te laten bestaan.

Een pastelkleurige hemel tekent scherp af tegen het grauwe silhouet van één van ‘s werelds oudste steden: Mosul, wat ironisch genoeg “verbindingspunt” betekent in het Arabisch. Na de drie jaar durende bezetting door Daesh, zijn het nu voornamelijk de ruïnes die spreken voor de stad, al stamelen ze eerder. Maar niet zonder weerwoord van een vastberaden groep vrouwen die hun thuis al dansend en zingend terug leven inblazen, op de opbeurende tonen van hun snaarinstrument, de oed. Allemaal zaken die strikt werden verboden door het terreurregime.

Alsouliman kiest resoluut voor het vrouwelijk perspectief op de oorlog: dat van  Nawal en haar moeder, omringd door een sterk netwerk van buurvrouwen. Net zoals het hoofdpersonage moest filmmaker Alsouliman, tijdens de nog steeds voortdurende oorlog in Syrië, ook afscheid nemen van haar moeder. De film blijft dicht bij de werkelijkheid door de authentieke dialogen (die tot stand kwamen zonder scenario) tussen de debuterende vrouwen — ze stonden nooit eerder voor een camera.

In tijden van oorlog en schaarste maken de buurvrouwen een wapenfeit van solidariteit en van zorg de enig geldende valuta. Ze ventileren bij elkaar over maritale ergernissen, maar bemachtigen ook medicijnen in een stad die zonder zit. Ze delen dromen (die haalt de bovenbuurvrouw vooral uit de Turkse televisieserie waarop ze verlekkerd is), ook al worden die bij schering en inslag verstoord door de meedogenloos harde realiteit en hardnekkige stroompannes.

Terwijl de gezondheidstoestand van Nawals moeder er door een gebrek aan geneesmiddelen zienderogen op achteruit gaat, zorgt de gemeenschap voor zoveel mogelijk schoonheid en warmte. Ogenschijnlijk kleine details blijken daarbij van enorm belang: het kruiden van de aardappelen met rozemarijn, het zorgvuldig bewaren van een sinaasappelschil, het bijstiften van de lippen alvorens het huis te verlaten.

Alsouliman maakt van die tegenstellingen trefzeker de hartslag van de film met een onmiskenbare levendigheid tot gevolg. Zo staan de buitenbeelden in schril contrast met Nawals warmgekleurde woonkamer. Het is een plek van afscheid en laatste woorden, maar ook van reünie en guitig gekonkelfoes. Door close-ups af te wisselen met wijdere kaders, trekt Alsouliman dat contrast ook geslaagd door in de beeldvoering.

Orange Flavoured Love verbeeldt zowel de veerkrachtigheid van vrouwen in tijden van oorlog, als complexe, warrige gevoelens als moederliefde of verdriet. Nawals moeder maant net voor haar dood aan om geen zwart te dragen en niet te huilen.  “Rouw put je ziel uit.” Wanneer Nawal dagen later haar moeder begraaft, baant zich net op dat moment een trouwstoet met veel getoeter en jolijt een weg langs de treurenden. In dit finale tafereel overstijgt Alsouliman gracieus elke tegenstelling. Ze reikt het aan als een teken: de laatste wens van de moeder gaat postuum in vervulling en tegelijk is het de veruitwendiging van haar ontnuchterende levensles: tranen of mooie woorden zijn niet van tel wil men liefde kwantificeren. Liefde zat en zit nog steeds in elk ogenschijnlijk verwaarloosbaar detail: zowel Nawals kleine, ‘misplaatste’ glimlach  tijdens de begrafenis als de sinaasappelschil die, mits de juiste zorgen, kan blijven voortgeuren lang nadat het vruchtvlees is verorberd.