Filmkunst barst uit zijn voegen bij Eye tentoonstelling Underground American Avant-Garde Film in the 1960s
In een groots opgezette tentoonstelling brengt het Amsterdamse filminstituut Eye de iconen van de Amerikaanse undergroundfilm uit de jaren zestig onder één dak samen. De avant-gardistische vormexperimenten van pioniers als Jonas Mekas, Maya Deren en Stan Brakhage staan er naast werk van bijvoorbeeld Bruce Conner, Yayoi Kusama, Yoko Ono en Andy Warhol.Blijft die vooruitstrevende filmkunst van die tijd nu nog overeind bij een overzichtstentoonstelling?
My Childhood was de eerste van drie films die regisseur Bill Douglas baseerde op zijn eigen verarmde jeugd in het Schotse mijndorp Newcraighall. In deze wrede omgeving leert de jongen voor zichzelf te zorgen. We zien hem opgroeien van kind tot puber — boos en verbijsterd, maar ook speels, creatief en aanhankelijk
De Amerikaanse documentairemaker Jay Rosenblatt staat bekend omwille van zijn collagefilms die vaak persoonlijke en psychologische kernen van het menszijn onderzoeken. In zijn meest recente film bevraagt hij via home movies de relatie tussen een vader en zijn dochter.
Japans videokunstenaar Toshio Matsumoto raakte vooral bekend met Funeral Parade of Roses. Atman is vooral een visuele tour-de-force: in het midden van een cirkel plaatst hij een figuur met een Hannya-masker op. Op de cirkel zet hij de camera op 480 verschillende posities. De film lijkt vol te zitten met zooms en pans maar die zijn enkel het gevolg van de verschillende cameraposities en een slimme montage.
Schrijfster en poeet Abigail Child is al sinds de jaren 80 een spilfiguur van de Amerikaanse experimentele cinema. Ze is een pionier op het gebied van montage. Haar wisselwerking tussen geluid en beeld leidt in de woorden van L.A. Weekly tot “briljant opwindend werk”, dat gevestigde normen rond vertelling en gender onderzoekt.
Nishikawa’s analoge films verkennen vaak het proces van filmmaken zelf. Light, Noise Smoke and Light, Noise, Smoke toont een bedrieglijk complex samenspel tussen opnames van vuurwerk tijdens een zomerfestival en de sonische afdrukken die dezelfde beelden achterlaten op de optische soundtrack.
Mati Diop, nichtje van filmmaker Djibil Diop Mambéty, mengt, net zoals in diens bekendste film Touki Bouki, feiten met fantasie. Mille soleils is een hommage aan de filmklassieker van haar oom, maar vooral ook een gevoelige schets van een man die zichzelf verliest.
De Palestijnse kunstenaar Basma Alsharifbekijkt politieke conflicten als cycli en ze countert de erfenis van het kolonialisme met satire. Deep Sleep is een meeslepende performancefilm waarin de kunstenaar onder zelfhypnose opnamen maakt in Athene en Malta.
De Black Panther-beweging was de meest invloedrijke “black power”-organisatie van de late jaren zestig, en kreeg toen ook wereldwijd bijval van tegenstanders van het Amerikaanse imperialisme. De Franse filmmaker Agnès Varda blikte deze korte documentaire in toen ze in de zomer van 1968 samen met haar echtgenoot Jacques Demy in California was voor zijn allereerste Hollywood-productie
Lamees Almakkawy’s films bevinden zich op het snijvlak van documentaire en fictie, met een bijzondere focus op perfomance en identiteit.In Dancing Palestine zet ze de dabke, een Palestijnse volksdans centraal.
In haar films parodieert de Duitse regisseur en fotograaf Ulrike Ottinger cinema-conventies, op zoek naar nieuwe vormen van visueel genot. Daarbij daagt ze de positie van de toeschouwer steeds uit. Veel van haar zeer gestileerde films bevatten ook fantastische elementen.
Als journalist en filmmaker werkte Jocelyne Saab vooral rond kwetsbare groepen, van kansarmen tot oorlogsslachtoffers. Haar werk getuigt van de actie die nodig is om historisch geweld te documenteren. In Les Enfants de la guerre ontmoet ze kinderen die ontsnapten aan een slachtpartij in een moslimwijk in Beiroet.
Swollen Stigma is een surrealistische vertelling over verlies. Een vrouw reist zowel letterlijk als mentaal door verschillende kamers terwijl lesbische fantasieën en herinneringen aan een geliefde haar verbeelding vullen.
Een kunstmatige zomer in een serre. In een veelheid van kleuren groeien anjers naar de zon toe totdat ze klaar zijn voor hun bestemming als snijbloem. Carnations is een audiovisuele meditatie over bewegingen binnen een anjerkwekerij vlakbij het huis van filmmaker Martijn Van de Wiele.
De Frans-Zwitserse eigenzinnige cineast Jean-Luc Godard werd bij de eeuwwissel door het filmfestival van Cannes uitgenodigd om een openingsfilm te maken “ter herdenking van cinema die haar tweede volle eeuw ingaat.” Godard leverde De l’origine du XXIe siècle af: een dik kwartier durend spervuur van gehermonteerde beelden van oorlogen en gruweldaden van de Nazi’s, afgewisseld met clips van Godards eigen À bout de souffle.
In Very Nice, Very Nice mixt avant-garde filmmaker Arthur Lipsett archieffoto’s met ongebruikte geluidsfragmenten. In een soort van terugblik mijmert hij over het leven en vraagt hij zich af of het allemaal niet beter was, dertig jaar geleden. Zijn allereerste film leverde Lipsett een Oscarnominatie op.
In So Can I combineert de Iraanse filmmaker Abbas Kiarostami live action en animatie. Terwijl twee schooljongens op tv naar geanimeerde dieren kijken (zoals springende kangoeroes en zwemmende vissen), zegt de ene jongen, “Dat kan ik ook”, en doet vervolgens de handelingen na. Kiarostami's zoon Ahmad speelt de tweede, stille jongen.
Marcel Duchamp had als schilder, beeldhouwer en schrijver een enorme invloed op de 20e- en 21e-eeuwe conceptuele kunst. Zijn interesse in de “vierde dimensie” blijkt uit zijn film Anémic cinéma, die bestaat uit een reeks spiralen binnen spiralen die op een zodanige manier draaien dat er een optisch effect ontstaat — een klassieker binnen de experimentele cinema.
Recess is één van Abbas Kiarostami’s allereerste korte films. We zien een jongen die op school wordt gestraft voor het breken van een ruit. Wanneer hij een groep voetballende schoolgenoten vervoegt, verstoort hij hun plezier door de bal te stelen en weg te rennen. Uiteindelijk drijft hij doelloos rond langs een drukke snelweg.
Hoe neemt een blind kind de werkelijkheid waar? Om dat te onderzoeken verbleef Johan van der Keuken twee maanden in een gespecialiseerde instelling in Nederland. Blind kind onthult een wereld die moeilijk voor te stellen is: de eindeloze strijd van wie niet ziet om in contact te blijven met de realiteit. Via het medium film geeft Van der Keuken hun unieke wereldbeeld weer.
In 1965 filmt Johan van der Keuken zijn innemende buurmeisje Beppie terwijl ze door Amsterdam zwerft en op speelse wijze de wereld ontdekt. Met vriendinnen slentert ze door de stad en klopt te pas en te onpas bij buren aan.
In Old Child van Elettra Bisogno en Hazem Alqaddi schetsen droomachtige, onscherpe beelden de herinneringen van Hazem, die uit Gaza migreerde naar België. Halverwege de kortfilm, wanneer hij steile trappen af dendert, leren we dat Hazem een rolschaatser is. Meer dan een moment van kinderlijke vreugde middenin een stroom van complexere beelden en traumatische herinneringen die voor Hazem’s geestesoog verschijnen, symboliseert het rolschaatsen een verlangen naar beweging — in sterk contrast met de beperkingen op de bewegingsvrijheid van de Palestijnen in de context van hun koloniale bezetting.
Magic, a portrait of Joris rijgt beelden uit verschillende periodes aan elkaar. Versleten VHS-captaties die door de vader van de kunstenaar zijn gefilmd, worden afgewisseld met 8mm-impressies van haarzelf. Beide hebben hetzelfde onderwerp: een jongen is zowel zoon als broer. Door beelden van toen en nu met elkaar te verbinden, opent zich een nieuw verhaal van herinneren.
Winter. Een vijftienjarig meisje in een afgelegen Georgisch stadje probeert toenadering te zoeken tot haar oudere broer, net op het moment dat hij besluit het huis te verlaten op zoek naar werk in het buitenland.
Ergens op het kruispunt van genres en kunstdisciplines vind je het werk van de Portugese filmmaker en schrijver Isadora Neves Marques. Elke film van haar films introduceert een disruptief element die de wereld zoals we ze kennen spitsvondig in vraag stelt. In samenwerking met Marques presenteert Film Fest Gent deze maand een retrospectieve van haar kortfilms.
De Thaise Gouden Palmwinnaar Apichatpong Weerasethakul is een internationaal geroemde filmmaker en beeldend kunstenaar. Zoals de meeste werken uit zijn enigmatische oeuvre is ook dit korte videowerk lyrisch en dromerig. Emerald plaatst twee personen uit de boeddhistische roman The Pilgrim Kamanita uit 1906 tegen de achtergrond van het Morakot, een hotel in Bangkok in het begin van de jaren tachtig, een tijd van snelle economische ontwikkeling en de komst van Cambodjaanse vluchtelingen naar Thailand.
Saleh Kashefi is een Iraanse filmmaker die zijn toevlucht heeft gezocht in Zwitserland. Vanuit een verlangen om “een rol te spelen” in de Iraanse opstand besluit hij Ali Khamanei, de Opperste Leider aan te vallen, omdat “die elke seconde van [zijn] leven heeft beïnvloed”.
Op de intersectie tussen performance en film onderzoekt de Palestijnse filmmaker Noor Abed menselijke relaties. Zo is our songs were ready for all wars to come een 8mm beelden choreografie van spelende vrouwen. Hun verhalen worden verbonden met gemeenschappelijke rouwrituelen.
Film Fest Gent presenteert een retrospectieve van de Portugese filmmaker en schrijver Isadora Neves Marques. In haar oeuvre komt een breed gamma aan urgente thema’s aan bod, zoals biopolitiek, gender en technologie. Zelf noemt ze haar werk subtiele sci-fi die, door middel van kritiek, een betere toekomst probeert in te beelden.
Dit korte video essay, gemaakt op vraag van het Singapore Art Museum, onderzoekt hoe Palestijnse gamers het leven onder koloniale bezetting nabootsen in Los Santos, als een virtuele proxy van de staat Palestina.
Hij genoot nooit de faam van Jean-Luc Godard of François Truffaut, maar velen beschouwen Jacques Rozier als hun evenknie. In zijn tweede kortfilm, Rentrée des classes, gooit een jongetje op de eerste schooldag zijn boekentas in de rivier. Dat leidt tot een spannend avontuur.
Kunstenaar Rose Lowder maakt al haar films met een 16mm Bolex die haar in staat stelt om frame voor frame te filmen, waarbij ze sommige frames overslaat en emulgeert, en andere leeglaat. Daarna gebruikt ze dezelfde camera om die frames terug te spoelen en in te filmen. Zo creëert ze een nieuwe kijkervaring, waarin twee verschillende situaties tegelijkertijd worden bekeken.
Johan van der Keuken filmde met een fotografisch oog en fotografeerde cinematografisch. De Poes maakte hij voor de Nederlandse televisie, die een vijftiental filmmakers vroeg om een serie in estafettestijl te maken. Van der Keuken wilde alles opleuken en introduceerde een kat.
De rebelse filmmaker Nagasi Oshima is een van de grote meesters van de naoorlogse Japanse cinema en een van de meest politiek geëngageerde kunstenaars van zijn generatie. Diary of Yunbogi is een etherische montage van stilstaande beelden met een donkere, sombere ondertoon, gebaseerd op foto’s die Oshima nam tijdens een reis naar Zuid-Korea in 1965.
Jean Vigo stond mee aan de bakermat van wat later de Franse nouvelle vague werd. Voor Zéro de conduite put hij uitgebreid uit eigen ervaringen op kostscholen en de film weerspiegelt dan ook zijn anarchistische kijk op zijn kindertijd door surrealistische daden van rebellie te schetsen in een repressieve onderwijsinstelling.
Het stille en zwart-witte The Private Life of a Cat is een intieme studie van het leven van een poes die bevalt van een nest kittens en hen verzorgt terwijl ze opgroeien, volledig gefilmd vanuit de ooghoogte van een kat.
In plaats van een rechttoe rechtaan verhaal over skaters, ontpopt Cul-de-Sac zich als een op skateboards geïnspireerde film. Het skateboard is de drijvende kracht, die zowel de personages als de kijkers aanspoort om na te denken over het leven.
Een slideshow registreert een jaar lang de verliefdheid van twee transmannen. De makers verzamelen foto’s van echte gebeurtenissen: hun eerste kus, de ontmoeting met elkaars ouders, een geënsceneerde bruiloft. De beelden doen bij momenten denken aan het werk van Nan Goldin: rauw, breekbaar, en uitzonderlijk intiem.
Op een film zoals Levi Stoops’ Drijf kan je je niet voorbereiden, en dat is maar goed ook. De animatiefilmer zelf spreekt de stem in van personage Jeremy, Anemone Valcke is Aurora. Het naakte koppel is verdwaald op zee en drijft op een kleine boomstam over de uitgestrekte oceaan.
De Beule’s anekdotische documentaire schetst een braaf maar inspirerend portret van een specifieke plek en haar inwoners. Het Griekse Mykines ligt in de schaduw van een archeologische site. De inwoners denken er na over hun relatie met de ruïnes, terwijl de toeristen voorbij slenteren, en de stenen onder hun voeten langzaam afbrokkelen.
In het midden van een eindeloze zee drijft een schip. De vijf bemanningsleden kampen met verveling, waaraan ze proberen te ontsnappen in een parallelle droomwereld. elephantfish lokt de kijker binnen in een geïsoleerde ruimte, met uitzicht op de vrijheid belovende verre horizon. De enige manier om aan de opsluiting te ontkomen, is via dagdromen.
In de jaren veertig en vijftig was het werk van de Franse activistische romanschrijver en essayist Jean Genet controversieel door de daarin expliciete homoseksualiteit. Genet maakte in zijn hele leven slechts één film, maar met Un Chant d’amour inspireerde hij wel grote namen als David Bowie en Rainer Werner Fassbinder.
Sofia is weer in paniek. Het universum neemt contact met haar op via een buitenwereldse dialoog. Lentzou’s korte film is een symfonie voor de planeet Mars, waarin mensen wakker dromen en vechten voor de liefde.
De uitgestrekte vlaktes in Oman lijken zoveel op Mars, dat ze als oefenplek voor astronauten worden gebruikt. Twee lokale meisjes vergapen zich als nieuwsgierige wetenschappers aan de sterrenhemel, terwijl de Europese astronauten filosoferen over wonen op de Rode Planeet.
Met zijn eerste korte film Daydreaming So Vividly About Our Spanish Holidays sleepte de Spaanse Christian Avilés meteen een nominatie voor de European Film Awards in de wacht. De kleurrijke 16mm laat het eiland Mallorca eruit zien als een kinderspeeltuin, waarbij het stralende kleurenpalet ook aandoet als een bevreemdende vernislaag. Achter al die zomerse pracht en praal schuilt iets donker en uncanny.
Crossing the Great Sagrada bestaat bijna uitsluitend uit outtakes van reisverslagen. De titel is een woordspeling op Crossing the Great Sahara, één van de populaire reisfilms uit de jaren 1920 die vaak “andere culturen” documenteerden vol imperiale, nationalistische en vaak racistische stereotypen.
The Seasons toont de mensheid, gevangen in een wreed maar verbluffend mooi bestaan. Uitgestrekte wolkenformaties glijden snel over de Armeense hooglanden: met mooi geritmeerd camerawerk en montage en met een lyrische score verheft Artavazd Peleshian dit tot een volwaardige symfonie van het leven.
In deze bijzondere korte documentaire wordt in een kleine bakkerij alles in gereedheid gebracht voor het maken van brood. We volgen dit alledaagse proces stap voor stap, inclusief het wachten. Net zoals in tal van Alexandre Koberidzes kortfilms toont hij in Linger on Some Pale Blue Dot bijna woordeloos hoe je met verwondering naar de wereld kan kijken.
De in Oostende geboren en getogen Belgische filmpionier Henri Storck maakte meer dan één documentaire over zijn geboortestad. In Ostende, reine des plages voorzien tijdgenoten James Ensor en Maurice Jaubert de muziek — een film over het “bijzondere geluk een Oostendenaar te zijn”.
Van wat een lange speelfilm moest worden over de nasleep van de Tweede Wereldoorlog in het hedendaagse Kiev, blijft nu alleen nog een serie screentests over. Sergei Parajanov voegde die samen nadat de film was stopgezet door het Russische Goskino. Zelfs in deze ingekorte vorm is Kyiv Frescos indrukwekkend.
De Amerikaanse Robert Fenz werkte als cameraman samen met onder meer Chantal Akerman en was een geëngageerde filmmaker die de avant-garde tradities lange tijd nieuw leven inblies. Zijn films, meestal gedraaid op zwart-wit 16mm, beschikken over een zeldzame energie en rusteloze schoonheid.
De Portugese filmmaker Jorge Jácome mengt in zijn werk vaak science-fiction met documentaire elementen. In Flores moet de hele bevolking van de Azoren naar het vasteland evacueren wanneer een oncontroleerbare hortensiaplaag de eilanden overspoelt.
Cinema als avontuur in Anouk De Clercq’s Love That Moves The Sun
De in Berlijn gevestigde Belgische kunstenaresAnouk De Clercq wil experimentele films openstellen voor argwanende mensen. Avant-garde cinema noemt ze koppig“avontuurlijke film”. In een kortfilmprogramma voor Courtisane maakt het cerebrale plaats voor een sensuele beleving, een fundamenteel lichamelijke ervaring van cinema.
Deze experimentele film duikt in gevoelens van verlies en hulpeloosheid, restanten na een traumatische ervaring. De emotionele wonden worden visueel vertaald in een pulserende aanwezigheid die een donker en verontrustend beeld van vrouwelijkheid belichaamt.
De routines van twee vrouwen smelten samen door hun gebaren. Herinnering en poëzie verenigen wat het verstrijken van de tijd scheidt. what else grows on the palm of your hand onderzoekt het geheugen en haar effect op onze handen.
Deze YouTube-collage is gewijd aan voeding en de menselijke relatie tot “productiedieren”. Ze biedt een verontrustend inzicht in hoe een welvarende westerse samenleving omgaat met dierlijke producten.
Deze satirische etnografische film toont de etende Belg in al zijn aspecten.De maaltijden tijdens huwelijken, een begrafenis, Kerstmis en oudejaarsavond portretteren een land waarin eenzaamheid en samenzijn elkaar afwisselen, net als rijkdom en armoede.
Kunstenaar en AIDS activist David Wojnarowicz werkt rond burgerrechten en de homoseksuele identiteit binnen de Amerikaanse populaire cultuur. Enkele jaren voor hij aan HIV overleed, maakte hij Beautiful People. De film volgt zijn mede-bandlid en vriend Jesse Hultberg, die zich opmaakt in drag en de straten van New York opgaat tot hij een rustig meertje bereikt.
Isaac Julien is een pionier binnen de video- en installatiekunst. Het werk van de Brit verlegt constant de grenzen van het medium film en combineert het met performance, muziek en schilderkunst. Sociale ongelijkheid staat vaak centraal, meer specifiek vormt zijn zwarte en queer identiteit een rode draad doorheen zijn oeuvre. In zijn allereerste film Who Killed Colin Roach? reflecteert hij over de dood van het 23-jarige titelpersonage dat in 1982 aan de ingang van een Londens politiegebouw werd neergeschoten.
Het vroege werk van de Belgische Roland Lethem is sterk beïnvloed door surrealisten als Buñuel en de Japanse cinema van Seijun Suzuki en Yoko Ono. Later worden zijn films steeds politieker en ook ecologisch beladen, al blijft een bepaalde wreedheid en pornografie nooit veraf. Vol irrationele beelden en uiteenlopende vormen van symboliek lijken Lethems films zich ergens tussen slapen en ontwaken te bevinden.
De langspeelfilms van de Belgische Dominique Loreau zijn sterk verankerd in een documentaire werkelijkheid: de acteurs spelen zichzelf en improviseren vanuit een een vooropgesteld kader, met ruimte voor toevalligheden. Ook haar korte film Zig-zags uit 1987 heeft een dergelijke methodiek.
Met de essayistische kortfilms Atopia en Pirate Boys werpen Olivier De Vos en Pol Merchan een licht op queer thema’s. Hoe belangrijk is die representatie? De filmmakers delen hun bedenkingen over de verhouding tussen het medium film en de industrie daarrond.
Conceptueel kunstenaar Emily Jacir maakt films en installaties waarin ze focust op de onderdrukking van de Palestijnse bevolking. In deze intieme film, tegelijk video essay en dagboek, vraagt Jacir haar ouderlijk huis en buurt in je op te nemen, “voordat er onvermijdelijk een misdaad wordt gepleegd.”
The Newest Olds is een experimenteel portret van Detroit waarin Pablo Mazzolo gebouwen losrukt van hun fundamenten en de politieke en zintuiglijke grenzen tussen Canada en de Verenigde Staten laat vervagen door in-camera en optische printtechnieken. Zo transformeert hij de iconische stadsgezichten.
In deze oefening in ironisch zelfbewustzijn maakt Akerman een film over het thema luiheid, om te kunnen omgaan met haar eigen uitstelgedrag. De film maakt deel uit van een collectief project waarin zeven vrouwen elk een korte film maken over één van de hoofdzonden.
Het Brussels Porn Film Festival werd in het leven geroepen om meer erkenning voor de impact van pornografie op de filmgeschiedenis te verkrijgen. Op het programma staat alternatieve porno van diverse pluimage, waaronder dit korte werk waarin de Colombiaanse visuele kunstenaar Marco Antonio Nunez zijn erotische fantasieën bij elkaar knutselt.
De in 1939 geboren Barbara Meter is een van de belangrijkste experimentele filmmakers van Nederland. Recent restaureerde het Eye Filmmuseum een groot deel van haar werk, waaronder Andante Ma Non Troppo. Daarin verkent Meter wat het precies betekent om met de camera te observeren.
In Mosul zorgt Nawal voor haar zieke moeder Samia, wiens toestand verslechtert naarmate medicijnen uit de stad verdwijnen. In de paar dagen die ze nog heeft, delen Nawal, haar moeder en hun buurvrouwen kleine momenten van vreugde.
Het Internationaal Film Festival Rotterdam (IFFR) reikt sinds 2020 jaarlijks de Robby Müller Award uit aan een beeldenmaker die “een authentieke, geloofwaardige en emotioneel treffende visuele taal heeft gecreëerd met zijn of haar oeuvre.” Dit jaar viel de Belgische cinematograaf Grimm Vandekerckhove die eer te beurt.
Er drijft een lichaam in het water. Een vreemde vogel zingt een lied, herinneringen komen terug tot leven. “Waar was jij toen ik wanhopig was?”, vraagt de vriend. Een film over horen en luisteren, over vergiffenis en afscheid.
De Belgische filmmaker Samy Szlingerbaum regisseerde in 1973 samen met Chantal Akerman Le 15/8. Vervolgens maakte hij twee eigen kortfilms, waaronder deze nachtelijke Insomnies waarin hij de neonverlichting van de Belgische hoofdstad ritmisch en associatief in beeld brengt, als in een droom. Een vooral vormelijk experiment van amper negen minuten.
We krijgen nooit genoeg van Buster Keaton, The Great Stone Face uit de jaren twintig. One Week is zijn eerste onafhankelijke film (hij bracht die zelf in roulatie) en staat bol van baanbrekende stunts in en rond huizen en op ladders.
Arnold Schwarzenegger won op twintigjarige leeftijd zijn allereerste Mr. Universe titel. Daarna werd hij ook zeven keer tot Mr. Olympia gedoopt. Tijdens een van die vele bodybuilderwedstrijden filmde de Nederlandse filmmaker Babeth Mondini-Vanloo hem van dichtbij.
Met een overzichtstentoonstelling in Bozar en in CINEMATEK haar volledige oeuvre op het programma is Chantal Akerman deze lente alomtegenwoordig. Deze kortfilm is een intiem portret van een jonge vrouw die doorheen dagdagelijkse routines reflecteert op haar familie- en seksleven, en op haar lichaam.
Door de lens van haar vaders handycam kijkt filmmaker Marthe Peters terug naar een periode waarvan ze zich niks meer kan herinneren. Twintig jaar na het overleven van kinderkanker, op zoek naar sporen van ziekte tussen littekens en verlangens.
Lisette Ma Neza woont al jaren in de Belgische hoofdstad en mag zich vanaf deze maand ook de eerste officiële stadsdichter van Brussel noemen. Met Branden, het sluitstuk van haar opleiding aan LUCA School of Arts, brengt Ma Neza een ode aan het eeuwige vuur van ontheemde vrouwen en een collectief gedicht over brandende moederlanden. De film sluit dit jaar Courtisane af.
In een binaire wereld moet een man zijn ware gevoelens verbergen en dansen, dansen, dansen, tot het moment komt dat hij de moed heeft om de normen te tarten en te onthullen wie hij werkelijk is.
We hebben allemaal een ander ritme. Heen en weer is eendansfilm over individuele ritmes die met elkaar samengaan, op andere momenten lijken te botsen of helemaal niet met elkaar in contact komen.
Nog tot 30 juni is in argos, het Brusselse centrum voor audiovisuele kunst, een videotentoonstelling van Herman Asselberghs te zien. In Time Wasted focust de Belgische filmmaker en kunstdocent op de plaatsen die hij het best kent: de filmzaal en het klaslokaal.
Schrijver-regisseur Alice Brygo’s Ardent Otherkijkt naar de teloorgang van Frankrijk. De film opent op woensdag 13 maart Shortscreen, Kortfilm.be’s jaarlijkse afspraak met genrecinema in samenwerking met Offscreen.
De binnenplaatsen van Łódź, een alomtegenwoordig architectonisch element van de stad, zijn de kinderspeelplaatsen van de omliggende flatgebouwen. Podwórka is zowel een studie van een specifieke plaats als een evocatie van de vindingrijkheid van de kindertijd.
Met haar films geeft de baanbrekende journalist Jocelyne Saab een stem aan verbannen strijders en ontheemde volkeren. Dat doet ze met veel poëzie, maar ook met een sterk bewustzijn van haar subjectieve rol als documentairemaker.
Een groep kinderen komt in een wijk in de Turkse stad Mardin samen in de Sirkhane Darkroom Workshop voor analoge fotografie. Asli Baykal registreert hun ogenschijnlijke zorgeloosheid terwijl ze leren over de mysteries van fotografie.
Now Pretend is een experimenteel onderzoek naar het gebruik van ras als betekenisgever. De film speelt met taal, persoonlijke herinneringen en de tekst “Black Like Me” uit 1959 om het zo te hebben over Lacans spiegelstadium, en de overgang van object naar subject.
In Wild Plants of Palestine stelt kunstenaar en onderzoeker Alaa Abu Asad de territoriale uitbreiding in vraag van wat bedoeld wordt met “Palestijns”, terwijl hij de flora en de topografische kenmerken documenteert van het (postkoloniale) landschap op de Westelijke Jordaanoever.
De in 2015 overleden Belgische Chantal Akerman verwierf sindsdien wereldwijd naam en faam. In haar eerste kortfilm, Saute ma ville (1968), staat niets stil. Haar personage is abrupt, energiek en explosief. Manisch en onstuimig gaat de jonge vrouw aan de slag met de was en de plas. Maar er wringt wat.
Marthe Peters’ Kaalkapje gaat deze week in wereldpremière als deel van Berlinale Shorts, de officiële kortfilmcompetitie van de Berlinale. In een gesprek met Bo Alfaro Decreton vertelt ze over hoe haar afstudeerfilm aan KASK School of Arts tot stand kwam.
In het 20e-eeuwse Colombia riep verzetsstrijder Yarokamena, lid van de inheemse Uitoto-stam, op tot rebellie tegen de gewelddadige exploitatie van de rubbermijnindustrie in het Amazonegebied en beriep hij zich op de spirituele krachten van de oorlog.
De Georgische Mikheil Kobakhidze verzette zich in zijn oeuvre vaak tegen de ideologie van de Sovjet-Unie. Umbrella lijkt op het eerste gezicht vederlicht: een spoorwegmedewerker leeft gelukkig samen met zijn geliefde, tot een paraplu komt aanvliegen en het realistische een surrealistische toets krijgt.
Su Friedrich, een pionier binnen de Amerikaanse avant-garde cinema, schrijft, regisseert en monteert al haar films zelf. Die zijn vaak een mix van het persoonlijke en het politieke, gaande van home movies tot video-interviews en meer klassieke verhalen.
Barbara Hammer is een pionier binnen de lesbische cinema. In haar ruim vijftigjarige carrière maakte ze zowel klassieke als meer experimentele films waarin vaak genderrollen en vrouwenrelaties centraal staan.
Buster Keaton werd tijdens zijn hoogdagen ook wel The Great Stone Face genoemd. De Amerikaanse komiek is dan ook vooral bekend omwille van stille films waarin fysieke komedie en zijn droge gezichtsuitdrukking centraal staan.
De Amerikaanse underground kunstenaar George Kuchar staat bekend om zijn low-fi esthetiek. Hij regisseerde meer dan tweehonderd films en video's. Hold Me While I’m Naked haalde de 52e plaats in de Critics Poll van The Village Voice.
Le Coup du berger is allicht Jacques Rivette’s bekendste kortfilm, en met reden: de strakke cameravoering brengt een intrigerende en mysterieuze romance in beeld. Door sommige historici gezien als één van de eerste films van de Franse Nouvelle Vague.
Er liggen achtduizend vijfhonderd kilometer tussen de Amazone en de Ardennen. In zijn thuisland Brazilië bekijkt filmmaker Diego van buitenaf het ontoegankelijke woud. De Belgische tegenhanger daarvan is makkelijker te verkennen.
Drie kalende broers reizen naar Istanbul voor een haartransplantatie. Ze zitten met elkaar vast in een hotel ver van huis en hun onzekerheden groeien sneller dan hun haren.
Het werk van punk-auteur Kathy Acker is het startpunt voor een gesprek over genderidentiteit en lichaamstransformatie, gelinkt aan de punkbeweging van de jaren 70 en 80.
Een introspectief essay over de zoektocht naar een plek tussen werkelijkheid en verbeelding: een plaatsloze plaats die bestaat uit dromen en een verlangen naar fluïditeit. Langzaam worden de korrels van het gecomprimeerde beeld het zand van het atopische strand, waardoor een denkbeeldige ruimte ontstaat.
In A Kind of Testament botst een jonge vrouw via het internet op animaties die duidelijk zijn gemaakt op basis van haar privé-selfies. Vuillemins vlijmscherpe animatiefilm fileert sociale media en digitale persona’s en stelt belangrijke vragen over privacy en voyeurisme.
In de korte stille film Le Retour à la raison filmde de Amerikaanse dadaïst Man Ray nauwelijks herkenbare nachtelijke taferelen in Parijs. De opeenvolging van bijna totale abstracties, zoals raadselachtige fotogrammen en conglomeraten van spiralende of draaiende objecten, lijkt verstoken van zin of doel.
Mike komt weer thuis in Genk. Hij probeert zijn plaats te zoeken binnen de sociale dynamieken van zijn familie en vrienden. Het mijnlandschap in Genk zorgt voor ongewone mogelijkheden. In een postindustriële mijnstad onderzoekt de film masculiene dynamieken in een arbeidersfamilie. Terril beweegt tussen deze sociale codes en het landschap waarin ze zich manifesteren.
Een verdwaalde vrouw wandelt door Brussel. Ze is op zoek naar een bekend gezicht maar treft enkel straten die niet meer bestaan en vreemden die ze nooit zal kennen.
Over Anne Verbeure’sOrlando en Elina Pupina’sGrowths
De jongste editie van Kortfilmfestival Leuven onderstreepte het uitstekende en opmerkelijke jaar voor de Vlaamse animatiefilm. Naast prijzenpakkers The Miracle en Drijfvallen ook enkele ‘kleinere’ films op die vrijwel zonder budget gemaakt zijn.
Een vrouw struikelt terwijl ze zich door het huis haast. Ze staat op om te ontdekken dat haar huis ongewone kenmerken heeft — het is opgebouwd uit paradoxen, gevuld met illusies en bedekt met patronen.
Een zachtaardige man keert terug naar de nudistenkolonie waar hij zijn jeugd doorbracht, om er zijn stervende moeder op te zoeken. Na haar dood blijft Willy alleen achter. Triest en verward vlucht hij de wilde natuur in, op zoek naar troost.
Over Maya Deren en Alexander Hammid’s Meshes of the Afternoon
Meshes of the Afternoon werd tachtig jaar geleden opgenomen, maar de geesten die destijds deze cirkelvormige filmdroom teisterden zijn noch verouderd, noch verjaard. Maya Deren speelt slim met ontdubbeling, een vage droom-in-droom structuur en bizarre inserts van dagdagelijkse objecten.
De beelden in deze film van de legendarische filmmaker Mustafa Abu Ali werden door een Frans nieuwsteam gemaakt, waarna hij ze aan de hand van experimentele technieken monteerde tot een van de vroegste films over het bezette gebied in Gaza.
In deze surrealistische film van Henri Storck koopt een jongeman een glazen oog dat hij via de post verstuurt. Op een bijzondere manier komen erotiek en maatschappijkritiek erin samen.
In Hus tracht Inger-Lise Hansen via stop motion en time-lapse fotografie de private lagen van ons leven te onthullen. Elk shot van de film opent op een deel van een huis en stelt deze bloot aan het voorbijgaande licht.
La Pieuvre is een cinematografisch meesterwerk dat in 2020 werd gerestaureerd. Als historisch document toont het niet alleen een uiterst fascinerend wezen in al haar pracht en mysterie, maar geeft het ook de oneindige mogelijkheden van het medium film weer.
Het koppel Maya Deren en Alexander Hammid liet zich voor hun eigen avant-garde kortfilm inspireren door surrealistische films als Un chien andalou en L’Age d’Or van Salvador Dalí en Luis Buñuel — al ontkenden ze dat soms zelf. Volgens een gelijkaardige droomlogica vertelt Meshes of the Afternoon een circulair verhaal over een dromende vrouw.
Scorpio Rising is misschien wel Kenneth Angers bekendste werk. Op de beats van jaren zestig popmuziek volgt de film een groepje bikers en exploreert thema’s zoals het occulte, homoseksualiteit en nazisme. Ook het idoliseren van rebellerende publieke figuren als James Dean en Marlon Brando staat centraal.
In deze cyberpunkanimatie wiebelen vier wezens als marionetten in een zwarte leegte. Een buitenaardse kracht probeert hen te onderwerpen, politiestemmen slaan toe als wapenstokken. Maar deze kwetsbare lichamen vechten terug.
In deze authentieke en noodzakelijke dagboekfilm over het verlangen naar vrijheid en gemeenschap, reflecteert de filmmaker op wat het betekent om jong en queer te zijn in Tunesië vandaag de dag.
Verward door de Duitse bureaucratie en in dubio over haar seksualiteit, raakt Hoda, een Iraanse asielzoekster in Berlijn, emotioneel en seksueel verslingerd aan Magdalena, die beloofd heeft haar asiel te verzekeren door met haar te trouwen. Door veranderingen in Magdalena’s privéleven wordt het waarmaken van die belofte steeds complexer.
Een krachtig poëtisch portret van een eerwraak moord in het landelijke Koerdische zuidoosten van Turkije, waar Dilan met haar leven betaalt voor haar verboden liefde voor een jongeman in een naburig dorp.
Ena Sendijarević blijft in haar derde kortfilm trouw aan de rode draad die zich door haar jonge oeuvre spant: het diepgaand exploreren van gevoelens als ontwrichting en heimwee.
De Australische Charles Williams won met All These Creatures in 2018 de Gouden Palm in Cannes. Het portret van de geesteszieke Mal, vanuit het oogpunt van zijn gevoelige zoon Tempest, voelt authentiek aan en blijkt voor de regisseur hoogst persoonlijk.
In 45th Parallel wordt een monoloog opgevoerd in een gebouw dat op een grenslijn staat. Op een intelligente manier stelt Lawrence Abu Hamdan de absurditeit van grenzen, en de vaak hypocriete wetgeving errond, aan de kaak.
Irani Bag is een split-screen video-essay over de vermeende onschuld van handtassen in post-revolutionaire Iraanse cinema. Maryam Tafakory brengt hiermee een krachtige politieke analyse van censuur en intimiteit.
Deze korte Franse film staat hoog aangeschreven in menige versies van de filmgeschiedenis. Dit allereerste wapenfeit van de Spaanse surrealist Luis Buñuel schreef hij samen met Salvador Dalí, gebaseerd op hun eigen dromen.
Op 27 mei 2019 landden Paul Shemisi en Nizar Saleh, de helft van het Belgisch-Congolese Collectif Faire-Part, op de luchthaven van Luanda in Angola. Ondanks een geplande connectie zal het duo pas twee dagen later opnieuw opstijgen richting Frankfurt.
De Hongaarse Flóra Anna Buda kreeg maar liefst drie grote filmprijzen (in Cannes, Annecy en Sarajevo) voor haar dromerige korte animatiefilm 27. Daarin onderzoekt een jonge vrouw naar lieve lust haar seksualiteit. Op de achtergrond sluimert een socio-politieke boodschap over de verziekte huizenmarkt in Frankrijk.
Een portret van hedendaagse jongeren uit de Parijse voorsteden die zoeken naar nieuwe vormen van een collectieve identiteit, tegen de achtergrond van een in recessie verkerend Frankrijk.
Symen en Sam brengen hun tijd door in de eentonigheid van een postindustriële buitenwijk. Ze lijken te blijven hangen in een soort eeuwigdurende schemering, met de onzichtbare aanwezigheid van ‘hardcore’ ergens op de achtergrond. Tijdens het gamen zoeken ze naar de kern van hun verlangens.
Over de constellatie ‘Malgré tout’ van Mieriën Coppens en Elie Maissin
Het werk van Mieriën Coppens en Elie Maissin is naar eigen zeggen nooit afgerond, altijd open. Evengoed biedt hun kortfilmprogramma ‘Malgré tout’ op de biënnale Con10ur een overzicht van de films die ze de afgelopen jaren maakten als medeplichtige archivarissen van het collectief La Voix Des Sans Papiers.
Dream of Silk werd verboden in Iran. In de film keert filmmaker Nahid Rezaei terug naar de middelbare school waar ze zelf twintig jaar geleden als jonge vrouw school liep, om er te praten met de jonge studenten. Ze vraagt hen naar hun hoop voor de toekomst en hun visie op een ideaal leven.
Parviz Kimiavi is één van de meest prominente figuren uit de Perzische cinema van de 20e eeuw.In zijn documentaires belicht hij verschillende onderwerpen op een vaak poëtische en impressionistische manier. In P Like Pelican wil een oude kluizenaar in een krottenwijk het alfabet aanleren aan de straatkinderen die vaak in zijn buurt komen spelen.
De Brusselse filmmakers Elie Maissin en Mieriën Coppens werken vaak samen met het collectief La Voix des Sans Papiers. Daarmee geeft het duo een stem aan zij zonder verblijfsdocumenten. Hun ingetogen filmtaal evoceert uiteenlopende manieren van communiceren: in verschillende gesproken talen, met de stille taal van het lichaam, met een omgeving.
In Gulls and Buoys experimenteert de Amerikaanse filmmaker Robert Breer voor het eerst met rotoscopie, hoewel de techniek in 1972 al als passé werd beschouwd. Breers kortfilm doet denken aan een abstracte vakantievideo op het strand.
Het mysterie van het filmproces is een cruciaal element in Robert Beavers’ artistieke signatuur. Winged Dialogue is kenmerkend voor veel van zijn films: tegelijk lyrisch en rigoreus, sensueel en complex. Mediterrane steden en landschappen en hun culturele tradities onthullen diepere persoonlijke en esthetische thema’s. De seksualiteit van het lichaam en de zuiverheid van de ziel komen gloeiend mooi samen.
Nachtvlinders is de enige film ooit die volledig werd uitgevoerd in Servaisgrafie, een techniek die live-action en animatie met elkaar versmelt. Wijlen Raoul Servais, een sleutelfiguur in de geschiedenis van de Belgische animatie, experimenteerde eerder al met deze stijl in zijn film Harpya.
Aan de hand van een typische Amerikaanse gezinsauto vertelt avant-garde queer filmmaker Su Friedrich het verhaal van een liefdesrelatie en de ondergang ervan. De oude, beige stationwagen met kunsthouten panelen is het voertuig van een atypisch lesbisch koppel. Wanneer hun relatie eindigt, wordt de auto eigendom van de ene en een vloek in het bestaan van de ander.
Op het ritme van groovy jazzmuziek danst Harry Kramer zich een weg doorheen een industrieel landschap. Knap gefilmd en slim bij momenten bevreemdend gemonteerd: langzaam maar zeker neemt het stedelijke decor de aandacht over, net als de impact van een duizelingwekkende en alles in zich opslorpende grootstad.
Emotional Architecture 1959 verkent met een mix van documentaire en fictie verschillende Madrileense wijken; in het zog van Sebas en Andrea. De twee studenten letteren en wijsbegeerte worden verliefd op elkaar tijdens het academiejaar 1958-59. In hun liefdesrelatie spelen verschillen in zowel sociale klasse als in de kijk op het leven een rol.
Net als collega-filmmakers Chris Marker en Jean-Luc Godard behoorde de Franse regisseur Bruno Muel tot de militante groep filmmakers Medvedkine, die tussen 1967 en 1974 sociaal geëngageerde films maakte. In Septembre Chilien, een rake documentaire over de staatsgreep in Chili in 1973, mengt hij officiële beelden met clandestiene opnames van de opkomende oppositie.
Een reus zit dag en nacht op een heuvel, ver verwijderd van zijn kleinere medemens. Hij vult zijn dagen met het ordenen van de dingen en zorgt ervoor dat alles zich op het juiste moment op de juiste plaats bevindt.
Via digitale herinneringen en met behulp van online tools zoals Google Maps, denkt Aulona Fetahaj na over hoe het voelt om een kind van vluchtelingen te zijn in het digitale tijdperk.
Hana probeert te ontsnappen aan het gebrek aan perspectief in Kosovo. Ze ontmoet Emir, een Servische smokkelaar die haar naar Hongarije zal brengen. Onderweg ontstaan er complicaties wanneer Emirs gewetenloze kompanen misbruik maken van Hana’s kwetsbaarheid.
Mexico, oktober 2011. Uit een mysterieuze droom wordt Cuco geboren, een transgender latex piraat en activist. Deze essayistische film volgt hen in hun queeste naar meer erkenning voor de queer gemeenschap.
De Braziliaanse transvrouw Gisberta woonde als immigrante in Portugal. Nadat ze er op brute wijze werd vermoord, werd ze een icoon voor de rechten van transgender personen.
Marie-Thérèse beseft dat ze alles mist, behalve haar man. Ze wilde prinses van Monaco worden, maar na zeventig jaar ongelukkig huwelijk, moet ze accepteren dat die droom mislukt is.
Mike komt weer thuis in Genk. Hij zoekt een plaats binnen de sociale dynamieken van zijn familie en vrienden. Het mijnlandschap in Genk zorgt voor onverwachte openingen.
Een documentaire over schoonheidsspecialiste DiAna DiAna die haar schoonheidssalon in South Carolina heeft omgevormd tot een infocentrum over AIDS en veilige seks.
Een jonge vrouw probeert haar verloofde ervan te overtuigen niet op zee te gaan, maar de jongen negeert haar en vertrekt. Al snel steekt er een storm op. Het meisje probeert verwoed zijn lot te achterhalen.
Een kinderstem draagt Lewis Carrolls Jabberwocky voor terwijl verschillende voorwerpen, zoals speelgoed en poppen, uit elkaar vallen en enkele scènes uitbeelden.
Pierre is 25 jaar, heeft een beurs voor een prestigieuze Parijse school, en wordt ondergebracht bij Francine, die 75 is, fysiek beperkt en in een rolstoel zit. Samen zijn ze getuige van het verloop van de Franse presidentsverkiezingen in de lente van 2017, verbijsterd en gedesoriënteerd kijken ze toe.
Een inkijk in het filmische werk van de Belgische poëet en kunstenaar Marcel Broodthaers (1924-1976), dit jaar postuum een eregast van het Internationale Kurzfilmtage Oberhausen.
Over de eerste grote solotentoonstelling van filmmaakster Saodat Ismailova in het Eye
In het Eye Filmmuseum in Amsterdam loopt een prachtige solotentoonstelling van filmmaakster Saodat Ismailova. Haar werk beweegt zich tussen film en audiovisuele installatie.
Na haar verdwijning kan een vrouw zich haar verleden niet meer herinneren, totdat haar vroegere echtgenoot haar een bezoek brengt en zij zich herinnert waar zij lang geleden met de man woonde.
Een rouwende broer en zus gaan in de mystieke landschappen van Colombia op zoek naar de geest van hun vermoorde vader. Hun spirituele reis voert hen van Bogotá naar de jungle, door het kluwen van hun existentiële vragen en dromen.
In een wereld waar alles verboden is behalve wat is verplicht, herinnert een man zich wat hem ertoe bracht te gaan werken in een bizar fastfoodrestaurant.
Een gedetailleerd verslag van een mislukte bankoverval. Een single take waarbij meer dan negentig mensen een nauwgezette choreografie uitvoeren voor de camera, gebaseerd op waargebeurde feiten die plaatsvonden in Stockholm in 2006.
De negenenvijftigjarige fabrieksarbeidster Beryl is volledig geobsedeerd door tekenen, en haar fixatie beheerst het hele huishouden. Behalve haar man, haar model en muze, is elk lid van het gezin verslaafd aan iets.
Tijdreizen, stilstaande beelden, een verleden, heden en toekomst en de nasleep van de Derde Wereldoorlog. Het verhaal van een man, een slaaf, die heen en weer wordt gestuurd, in en uit de tijd, om een oplossing te vinden voor het lot van de wereld.
Charles Dekeukeleire ging de geschiedenis in als een van de grondleggers van de experimentele en documentaire cinema in België. Vandaag vindt vooral zijn (korte) avant-gardewerk nog weerklank.
Wat als AI van hulpmiddel bij het realiseren van films evolueert tot zelfstandig filmmaker? Hoe ver staan we al in dat proces en hoe nieuw is het fenomeen AI eigenlijk in de (kort)filmwereld?
Dit is het verhaal van Copa-Loca, een verlaten Grieks vakantieoord, met Paulina als het nog kloppende hart. Iedereen geeft om haar en zij geeft om iedereen — op alle mogelijke manieren.
In Athene ontlopen vijf jongeren het wachten op een onbeduidende toekomst door vertier te zoeken in de luxueuze Airbnb-woningen die één van hen voor een schamele vergoeding schoonmaakt.
Elke dag springen een vader en zijn zoon met de parachute van hun torenhoge, koude huis op een klif. Ze ondernemen een verre reis naar het dorp in de vallei waar ze het ijs dat ze elke dag maken, verkopen.
Een vader en zoon nemen deel aan een populaire race. Om te winnen verandert de jongen in een autoband. Een reis in de surrealistische wereld van het autoracen, vrij geïnspireerd door de jeugd van de regisseur.
Eén maal per jaar mogen de voormalige inwoners van Ma’loul terug keren naar hun door Israël bezette dorp. Tijdens de traditionele picknick documenteert de Palestijns-Belgische filmmaker Michel Khleifi hoe de geschiedenis van deze plek in de herinneringen van de oude generaties en in de verbeelding van hun kinderen verder leeft.
Een Hollywoodvilla op een zwoele zomeravond. De escort doet waarvoor hij is ingehuurd en geeft zijn klant de illusie waarvoor hij heeft betaald. "Ik maak een ster van je," zegt de klant, voordat het tij abrupt keert en de machtsdynamiek op losse schroeven komt te staan.
De dooi van de zogenaamde eeuwige sneeuw van Páramo, een neotropisch ecosysteem in het hoge deel van de Andes, vertelt over het ontstaan en (over)leven van het landschap.
Een eenzame machine vindt een soort van liefde in zijn geavanceerde androïde opvolger. Kan hij het aan om van iemand te houden die hem overbodig maakt?
Een zintuiglijk inzicht in het leven van een Iraanse vluchteling. Na de Iraanse revolutie in 1979 moesten tal van Iraanse intellectuelen en kunstenaars hun geliefde land ontvluchten. Velen van hen vestigden zich in Parijs en probeerden een nieuw leven op te bouwen, vaak zonder succes.
Het portret van een jonge tiener met mentale gezondheidsproblemen, en een passie voor karate. Hen slentert door East Kent en probeert verbaal en fysiek een hallucinatoire demoon te overwinnen.
Een hete zomer in Brussel, dagen smelten over in elkaar. Zoals elke andere jongere die gevangen zit in de smeulende stad, brengt Ilias zijn tijd door in het park met zijn vrienden en hangend in de stad. Wanneer hij op een avond naar huis wandelt, botst hij op een verdwaald paard. Een onverwachte ontmoeting die zijn zomer verandert.
Udo Kier sterft zijn weg door de filmgeschiedenis. Hij schreeuwt, valt, wordt in stukken gehakt, neergeschoten of pleegt zelfmoord. Steeds weer zijn lege blik, steeds weer zijn starre lichaam.
Een bewerking van een toneelstuk van Aimé Césaire, waarin een revolutionair zijn leven overschouwt net voordat hij in een grote collectieve ramp de dood vindt.
Een jongeman zoekt toenadering tot enkele matrozen, die zich uiteindelijk tegen hem keren, hem naakt strippen en hem doodslaan. Vervolgens ontploft er vuurwerk.
Na de uitbarsting van de vulkaan Nyiragongo werden in 2002 grote delen van Goma bedekt met lava. Vandaag leven kinderen in ruïnes op de lava. Ze verkopen papieren zakdoeken aan volwassenen in de stad, en lavastenen aan bouwvakkers.
In een container, tussen dozen met goederen, vertellen twee mannen uit verschillende landen over hun ballingschap. Hun verhalen komen samen door hun gemeenschappelijke droom: Engeland bereiken.
De jonge vrouw Sharleece dwaalt door een appartement dat te huur staat in de slaperige woestijnstad California City. Starend uit het raam wordt ze plots geconfronteerd door onverwachte herinneringen aan haar ouderlijk huis in Los Angeles.
Omringd door slapende passagiers worden drie mannen wakker op een stilstaande trein. Wanneer deze hen achterlaat in een desolaat gebied, start een tocht doorheen een grafisch sneeuwlandschap.
In 1998 stierf Semira Adamu, een twintigjarige Nigeriaanse immigrante, op Belgische bodem door verstikking onder een politiekussen. Twintig jaar later vertellen twee vrouwen haar verhaal in een gedeelde strijdkreet.
Omringd door het geluid van nachtdieren valt een meisje in een diepe slaap. Geleidelijk aan glijden we in haar droom die ons meevoert naar een kosmische reis door de weilanden van Erpe-Mere.
Een meditatie over het fin de siècle in Thailand. De film deconstrueert hallucinerende beelden uit de typische Thaise melodrama B-films van de jaren tachtig die de kijkers meevoeren naar een kwetsbare natie op de rand van de waanzin.
Intieme, emotionele en soms gewelddadige momenten van afscheid: mannen, vrouwen en kinderen verlaten hun huis voor een (onbekende) toekomst als migrant.
De allereerste film van Jean Vigo. De stille documentaire toont de inwoners van Nice in hun dagelijkse routines, en de heersende sociale ongelijkheden.
In Dominique Loreau’s allereerste (kort)film zwerft een vrouw door de straten van Brussel, in afwachting van een vertrek naar de tropen met een man die ze toevallig heeft ontmoet op café.
Een groep mensen die elkaar niet kennen staat vast in de file op een mistige autosnelweg. De mist wil maar niet opklaren en dat zorgt voor veel onzekerheid.
Een conceptueel experiment over wat het betekent een film te beginnen met een zwart beeld, groeit uit tot een subtiel persoonlijk essay over de filmmaker.
Ana’s leven verandert radicaal als ze scheidt op haar veertigste. Elke dag wordt het tegenover haar familie moeilijker om te blijven doen alsof alles in orde is.
Een wonderlijke menagerie van monsters, ontsproten aan de verbeelding van de heer P. N. K. Panicker uit Kerala, India, een verteller van sterke verhalen.
Een film over snelwegen, toeristen, betonnen picknicktafels en lauwe meloenen. Over een man die wil vertrekken en een kind dat hem tegenhoudt. Een zomerfilm.
In het midden van een eindeloze zee drijft een schip. De vijf bemanningsleden kampen met verveling, waaraan ze proberen te ontsnappen in een parallelle droomwereld. elephantfish lokt de kijker binnen in een geïsoleerde ruimte, met uitzicht op de vrijheid belovende verre horizon. De enige manier om aan de opsluiting te ontkomen, is via dagdromen.
Een pas gepensioneerde vader nodigt zijn zoon uit om hem te helpen met de kersenpluk in de tuin. De vader, die geen haast heeft om de taak klaar te krijgen, tracht met zijn zoon in gesprek te gaan. De kersen blijven op de achtergrond.
Het verhaal van twee vrienden die, hoewel ze niets gemeen lijken te hebben, uiteindelijk samen de confrontatie aangaan met hun angst voor het onbekende.
Een jonge vrouw komt aan in een hotel in Brugge. Alleen, in de schijnbaar lege stad, dwaalt ze door de straten en door gesprekken terwijl ze probeert om te gaan met de nasleep van een verloren liefde.
Verschillende mensen zijn in een opstopping op een mistige autosnelweg aan het wachten op opklaring, de mist blijft duren en wordt een mantel van onzekerheid.
Over de kortfilms La Chambre en Saute ma ville van Chantal Akerman
In haar vroege kortfilms tekende Chantal Akerman, moedwillig maar ook onbewust, de contouren van haar eigen toekomst uit. Alle fundamenten van haar oeuvre, vormelijk en inhoudelijk, werden er gezet.
Het is zondag in Brussel, de wacht wisselt, kinderen spelen en mensen bezoeken Cinema Aventure. Een korte film over verveling die zonder enige vorm van commentaar en gebruikmakend van buitengewone beelden de alledaagsheid sublimeert.
Na twintig jaar stilte reist de filmmaker terug naar het huis van haar overgrootouders, waar ze schadelijke trauma's heeft doorstaan die een diepe, blijvende indruk achterlieten in haar geheugen. Haar pogingen om het verleden te boven te komen, dwingen een confrontatie tijdens de langverwachte familiebijeenkomst.
Filmkritiek wordt geteisterd door dreigende stopzettingen, financiële krapte en een gebrek aan toekomstperspectief. In een open brief luiden we samen met onze collega's van Sabzian, Cinea, Filmmagie en Vertigo de alarmbel.
Freeze frame: de meest absurde techniek sinds de uitvinding van het bewegende beeld. Door een uitgebreid proces waarbij hetzelfde beeld steeds opnieuw wordt gedupliceerd, ontstaat de illusie van stilte.
Een camping in volle zomer wordt opgeschrikt door de plotse verdwijning van een jongen van zes. We zien de gebeurtenissen door de ogen van de kleine Lucie en haar oudere broer Jeroom.
Jason is vastberaden ontsnapte papegaaien te zoeken om met het geld een mountainbike te kunnen kopen. Het liefst met de hulp van zijn beste vriend Kevin.
Adam en zijn collega’s zijn achtergebleven op de snikhete planeet Venus. Hun missie is gefaald en hun overlevingskansen zijn klein. Gevangen tussen de echte wereld en de virtuele zoeken ze troost in het absurde.
Sabine, die de aanslag in het metrostation van Maalbeek op 22 maart 2016 in Brussel overleefde, is op zoek naar het ontbrekende beeld van deze overgemediatiseerde gebeurtenis waarvan ze zich niets herinnert.
Valt er heil te zoeken in de omnibusfilm? Een filmhistorisch onderzoek naar de opkomst en het belang van het format, en het verwantschap met de kortfilm.
De Egyptisch-Belgische Sameh Alaa won in 2020 als eerste Egyptische regisseur ooit de Gouden Palm voor Beste Kortfilm in Cannes. Tijdens het filmfestival van Namen gingen we met de gepassioneerde maker in gesprek. “Je verbeelding is altijd sterker dan het beeld dat je wordt aangeboden.”
Welke (kort)filmmakers treden in de voetsporen van hun landgenoten en grootmeesters Miguel Gomes & Pedro Costa? Een focus op Portugese cinema tijdens de 66e editie van Kurzfilmtage Oberhausen biedt (misschien) antwoord.
Omringd door het geluid van nachtdieren valt een meisje in een diepe slaap. Geleidelijk aan glijden we in haar droom die ons meevoert naar een kosmische reis door de weilanden van Erpe-Mere.
Fedor is een jonge slotenmaker in Moermansk, een bevroren stad in de duisternis van het Russische Noordpoolgebied. Klant na klant dwaalt hij door de steegjes van beton, geanimeerd door een fantasie die hem isoleert van de stad en zijn bevolking.
Muzikant, regisseur, multitalent. Van Starflam tot Oberhausen: Baloji's experimentele muziekvideo Zombies won begin mei de Principal Prize op het legendarische kortfilmfestival, editie 2019. Niet in de sectie videoclips, maar tussen niet minder dan vijftig mondiaal geselecteerde experimentele en vaak intellectuele korte films.
Een reis tussen hoop en dystopie in een bedwelmd Kinshasa, van het lokale kapsalon tot de futuristische nachtclub, van een stedelijke parade tot het eergevoel van een dictator.
Is de wereld alleen een plek waar ons lichaam leeft? Hoe is het om een lichaam te hebben en hoe is dat gerelateerd aan ons gevoel? Terwijl we een weg proberen te vinden naar een nieuw virtueel bestaan, begint een digitale entiteit juist ons vermogen om waar te nemen te bewonderen.
Het is tien jaar geleden dat Ellen, dochter van Lut en Jos, overleed. Ook nu vindt de jaarlijkse reünie plaats met Ellens vrienden. Elk van hen gaat op een aparte manier met het verlies om. Waar zit het verdriet nu? En waar is iemand, die al tien jaar dood is?
Mompelaar is een teruggetrokken jongeman die met zijn moeder ergens in Vlaanderen woont. Tijdens een van zijn dagelijkse wandelingen door de velden ontmoet hij enkele eigenaardige lokale bewoners.
