Vergeet zachte intro’s, catharsissen en al dan niet open eindes: met het expressieve You Are the Truck and I Am the Deer trekt Max Ferguson ons in amper vijf minuten stevig uit onze comfortzone. Het skelet van de film bestaat uit fragmenten van Fergusons eigen gedichten “Berceuse” (2022) en “Devour” (2021), met dwingende, vaak herhaalde zinnen als “I am an animal” en “Take me, use me”. De associatieve en flikkerende beeldmontage sluit daarbij aan, maar de filmscènes verbeelden de verzen over lichamelijkheid en destructie niet letterlijk.

Centraal staat één persoon die lijkt aan te sluiten op het ik-personage uit de tekst: “I’ve scratched back that animal instinct rearing in me.” Ferguson zwemt in gevoelens van verlies en hulpeloosheid, en onderzoekt wat emotionele pijn precies is. Tegelijk is er ook veel emotionele kracht. De film doet denken aan ANOHNI’s pijnlijk breekbare maar sterke “Fistful of Love”. Ook You Are the Truck gaat over het diep zinken in de krochten van pijn, jezelf erin onderdompelen, en het vertalen van dat trauma naar avant-garde kunst.

Voor deze tactiele film gebruikt Ferguson een breed register aan technieken (collage, stop-motion) en materialen (plukken haar, lijm, glas, scans). You Are the Truck bant  narratieve conventies en gaat alle kanten op, al volgt de vorm hier wel de inhoud: hoewel versplinterd, vloeien scènes organisch samen, of worden ze herhaald. Geen klassieke beelden dus, wel een energieke montage en een hypnotiserende en meeslepende audioscape van Seppe Indigne die alles mooi laat samensmelten.

You Are the Truck and I Am the Deer is ongedwongen en vrij maar schreeuwt tegelijk om aandacht. Het is als kijker moeilijk weg te stappen uit deze claustrofobische trip waarin Ferguson mijmert over het terugwinnen van controle. Haar dierlijk intuïtieve en intelligente film overrompelt: dreigend en duister in beeld, klank, en beleving.