Waithood

BiografieBiography

Louisiana Mees-Fongang

Louisiana Mees-Fongang (België, 1994) is Master in de Audiovisuele Kunsten (KASK, Gent). Haar afstudeerfilm Waithood won een Wildcard van het Vlaams Audiovisueel Fonds. Eerder werden haar kortfilms Barzakh (2016) en A Tango’s Eclipse (2017) vertoond op verscheidene internationale filmfestivals.

PRIJS €2,50
PRICE €2,50
BESCHIKBAARHEID
Wereldwijd
AVAILABILITY
Wereldwijd
ORIGINELE TAAL Grieks
ORIGINAL LANGUAGE Grieks
ONDERTITELING Engels
SUBTITLES Engels
Beeldverhouding
1.66:1
WATCH THE DOUBLE BILLKIJK DE DOUBLE BILL
Kijk deze film samen met Copa-Loca. Watch this film in a bundle with Copa-Loca.
PRIJS €4
PRICE €4
BESCHIKBAARHEID
Wereldwijd
AVAILABILITY
Wereldwijd
#009
© Waithood (Louisiana Mees, 2019)

Waithood

Athene, 2018. 44% van de jeugd is werkloos. Een generatie verloren in niemandsland, dwalend buiten het klaslokaal en de arbeidsmarkt, midden in een boomende deeleconomie en gentrificatie. Vijf jongeren ontlopen het wachten op een onbeduidende toekomst door vertier te zoeken in de luxueuze Airbnb-woningen die één van hen voor een schamele vergoeding schoonmaakt. Boven op de daken kijken ze uit over een stad in beroering, dagdromend over een wereld van mogelijkheden.

Athene wordt vaak gezien als de ideale vakantiebestemming. Geboorteplaats van de democratie, vol cultuur, met een uitstekende keuken en pittoreske pleinen om zorgeloos te vertoeven. Maar voor het vijftal twintigers in Waithood voelt de Griekse hoofdstad eerder aan als een gevangenis, een plek waar ze de tijd met elkaar moeten zien te doden. Christos, de enige van de vijf met een stabiele baan, maakt luxueuze Airbnb’s schoon. Eens de toeristen zijn vertrokken, vermaken zijn maten zich in de appartementen. Al is afwachten misschien een betere term. Christos en zijn vrienden twijfelen over hun toekomst. De titel Waithood staat voor de periode van stagnatie bij net afgestudeerde jongeren, vaak in gebieden waar het economisch niet goed gaat. In 2018 heerst er namelijk een werkloosheidsgraad van 44% onder de Atheense jongvolwassenen, wat geen ideale start belooft voor wie in de hoofdstad een leven wil opbouwen. Bij wijze van troost en tijdverdrijf infiltreren Christos, Yannis, Maro, Viky en Jacques vakantiehuizen. Net als de horden toeristen die Athene over de vloer krijgt, willen ook zij ontsnappen aan de dagelijkse routine. Het escapisme is telkens maar tijdelijk. Want  zodra Christos klaar is met schoonmaken, staat de realiteit voor de deur en moeten ze het rooien op straten, parken en pleinen.

Om hun intimiteit en verbondenheid te benadrukken, blijft de camera dicht op de huid van de jongeren kleven. Ze hollen speels op dakterrassen, springen in een privézwembad en gooien zich in de comfortabele zetels en tweepersoonsbedden van de Airbnb’s. De flats geven hen een kans om hun stad en hun levens vanuit een andere invalshoek te bekijken. Ook letterlijk. Maar deze bovenaanzichten van Athene brengen ook verwarring teweeg bij de jongeren in hun kwetsbare tussenfase. De luxe appartementen zijn enkel bereikbaar voor hen dankzij de schoonmaakjob van hun vriend. Vanuit deze transitoire ruimtes worden zij toeschouwers van een liminale, onduidelijk gedefinieerde, melancholische fase in hun leven: de overgang naar volwassenheid. Vooral het personage Jacques is onwennig. Hij heeft de mond vol van  vertrekken uit de stad, op zoek naar betere kansen, een keuze waardoor hij zijn vriendengroep, liefje en veilige omgeving zou moeten achterlaten. De film speelt mooi met deze spanning tussen het vertrouwde en het onbekende, het bevreemdende.

De narratieve keuze om Christos in Airbnb’s te laten werken – een systeem van logies dat vaak een zegen is voor toeristen maar nefast voor de woonkwaliteit van de eigenlijke stadsbewoners  – onderlijnt onderhuids de ironie van de precaire toestand waarin de jongeren zich bevinden. De scène waarin de jongeren na een avond feesten in een Airbnb op tv beelden zien van protesten in de hoofdstad, maakt deze manifestaties van en tegen de aanhoudende werkloosheidscrisis des te reëler.

Een bruisend Athene zien we bovendien niet. Wel lege straten en achterbuurten, verloren gelopen kinderen, een man die een motorkap meesleurt, twee klusjesmannen sleutelend aan een luifel. We krijgen shots van een ouder koppel dat in een vuilbak rondneust, op zoek naar iets bruikbaars, en van troepen mannen in de sportschool, die hun trots hoog proberen te houden. Dit is de werkelijkheid die Waithood ons toont: geen vakantiekiekjes van Athene, maar de echte stad die als limbo dient voor deze vijf protagonisten.

De meest expressieve kracht van de film vinden we in haar laatste scènes. In strakke montagesequenties zien we flarden van demonstrerende mensen op straat, knuppels en vlaggen die zweven langs de donkere gevels van Athene. Twintigers zoeken stilzwijgend troost bij elkaar. Buitenbeentje Jacques wandelt alleen verder, met gebogen hoofd, nadenkend over de ingrijpende beslissingen die hij moet nemen. Waithood is geen directe aanklacht tegen sociale ongelijkheid maar toont de complexe realiteit waar Atheense twintigers tegenaan kijken. Op een andere plek gingen ze wellicht een andere toekomst tegemoet. Noem het een persoonlijk portret van een hele generatie, gemaakt met een observerende eerbied die de gevoelens en twijfels van deze jongeren bijna tastbaar maakt.

TEKST DOORTEXT BY

Dit is het verhaal van Copa-Loca, een verlaten Grieks vakantieoord, met Paulina als het nog kloppende hart. Iedereen geeft om haar en zij geeft om iedereen — op alle mogelijke manieren.