De meeste cinefielen kennen Pierre Clémenti als energieke acteur uit films als Luis Buñuel's Belle de jour (1967) en Bernardo Bertolucci's The Conformist (1970). Als filmmaker hield hij er ook zelf een radicale visie op cinema op na.

In zijn laatste (korte) film Soleil combineert Clémenti elementen van de ‘dagboekfilm’ met autobiografische reconstructies en louter experimentele passages. Het is typerend voor het gros van zijn werk, dat grotendeels samengesteld is uit spontaan opgenomen materiaal tijdens zijn dagelijks leven. Als manusje van alles schreef en regisseerde hij zijn werk niet alleen, maar monteerde en produceerde hij het ook — vergelijkbaar met de werkwijze van bijvoorbeeld Jonas Mekas en de Belgische filmmaker Boris Lehman.

Clémenti’s stream-of-consciousness voice-over weerspiegelt de associatieve, vloeiende montage, op het hypnotiserende ritme van John Livengoods soundtrack. Tegen het einde van Soleil, lijk je uit een droom te ontwaken.