In 1958 ging de tweeëntwintigjarige student beeldende kunst Arthur Lipsett aan de slag bij de National Film Board of Canada, de publieke filmproducent en -distributeur. Maar wat de jonge Lipsett echt interesseerde, was het verzamelen van stukjes geluid en beeld die NFB-filmmakers hadden weggegooid.  

In Very Nice, Very Nice mixt de avant-garde filmmaker archieffoto’s met ongebruikte geluidsfragmenten. In een soort van terugblik mijmert hij over het leven en vraagt hij zich af of het allemaal niet beter was, dertig jaar geleden. Zijn allereerste film leverde Lipsett een Oscarnominatie op.

Deze mix van fotografie en geluid biedt een blik achter de ‘business-as-usual’ facade en toont angsten die we willen vergeten. The Shining-regisseur Stanley Kubrick noemde Lipsetts film  “één van de meest fantasierijke en briljante toepassingen van het filmscherm en de soundtrack die ik ooit heb gezien”. 

Hierdoor aangemoedigd maakte Lipsett de volgende tien jaar een vuistvol gelijksoortige intense korte films. Helaas ging zijn geestelijke gezondheid in deze periode snel achteruit. Hij spendeerde de laatste jaren van zijn leven in psychiatrische instellingen en beroofde zich op 49-jarige leeftijd van het leven. Je kan zijn explosieve films dan ook zien als een dramatisch inzicht in de aftakelende geest van de kunstenaar.