Akaboum
Dit is het verhaal van een bende tienerjongens in Parijs. We volgen hen in hun omzwervingen, van de voorstad Cergy naar Marne-la-Vallée. Ergens tussen documentaire en fictie in worden we ondergedompeld in de ervaringen en fantasieën van de bendes. Een portret van hedendaagse jongeren uit de voorsteden die zoeken naar nieuwe vormen van een collectieve identiteit, tegen de achtergrond van een in recessie verkerend Frankrijk.
“Akaboum, de meermaals bekroonde korte film van Manon Vila, is blijkens de aftiteling gemaakt in samenwerking met de YGRK-club. Dit stel vrienden uit Cergy-Pontoise, een nieuwe stad gebouwd in de jaren tachtig vol architectonische dwaasheden, leeft hun dagelijks leven met dwaze baantjes en vrienden die voor onbepaalde tijd in hun huizen blijven hangen. De regisseur stelt een spel voor: door hun ogen een film vormen die de gevestigde orde verdringt, architecturaal of gewoon normatief. De jonge protagonisten leiden hun leven in een territorium waarop de film vakkundig een nieuwe blik werpt. Oriëntatiepunten vervagen: dit zou evengoed Azië of het Midden-Oosten kunnen zijn. Plaatsnamen worden fantasierijk en als je goed kijkt, beginnen gebouwen te bewegen. De YGRK-club trekt er vervolgens op uit om te ontsnappen aan de monotonie van deze ruimtes — op weg naar feestjes, vroege ochtenden, en nog meer magische plekken, die ze dankzij hun creatieve energie uit het niets lijken te hebben gecreëerd.” — Aurélien Marsais
Deze film werd gekozen door Aurélien Marsais, als antwoord op Jorn Plucieniczak’s +6 Gain. Marsais werkte als assistent programmator bij Cinéma du Réel in Parijs en was betrokken bij de oprichting van het platform ParisDoc in 2015. Tot 2017 coördineerde hij États généraux du film documentaire in Lussas en draagt sindsdien bij aan de selecties Expériences du Regard en Docmonde. Momenteel is hij lid van het selectiecommité van Visions du Réel en programmeert hij voor het online documentaire platform Tënk.fr.
Symen en Sam brengen hun tijd door in de eentonigheid van een postindustriële buitenwijk. Ze lijken te blijven hangen in een soort eeuwigdurende schemering, met de onzichtbare aanwezigheid van ‘hardcore’ ergens op de achtergrond. Tijdens het gamen zoeken ze naar de kern van hun verlangens.