Twintig jaar geleden stortten de torens van het World Trade Center in New York in. Naast de eindeloos herhaalde televisiebeelden van deze gebeurtenis bestonden er eerder al talloze ensceneringen van het gebouw zelf, als een zeer symbolisch icoon bijvoorbeeld, of als een spectaculair decor. Misty Picture rijgt verschillende, al dan niet fictieve, motieven aaneen: stadssymfonie, rampenfilm, en mediale traumatherapie komen samen.

Deze korte documentaire toont hoe glasblazers te werk gaan in Nederlandse fabrieken als  Leerdam en Schiedam. Dankzij het prachtig gemonteerde ballet van werkende handen en mechanische bewegingen van de motoren is het vooral een filmisch hoogstandje. Dat de industrie niet kan zonder de betrokkenheid van de mens, toont de stem van filmmaker Bert Haanstra zelf, die de flessen op de lopende band telt totdat er een breekt.

Machines controleren en sorteren de natuur in een industriële serre. Camera’s stellen de robots in staat om hun werk te doen. Mensenhanden grijpen alleen in om iets recht te zetten dat scheef loopt, of om de mechanica schoon te maken zodat alles soepel blijft lopen. De producten moeten aan de normen voldoen om marktklaar te zijn voor de consument. Alleen ‘s nachts, als alles slaapt, neemt het onverwachte leven de controle over.

Oscarwinnend filmmaker Hilary Harris pionierde met time-lapse filmtechnieken om een unieke kijk op onze wereld te brengen: chaos en verwarring lijken zich in elke hoek van de Big Apple te vermenigvuldigen. Toch lijkt er in dat meedogenloze systeem ook enige orde te zitten. Hetzelfde kan gezegd worden over het menselijk lichaam. Organism werd opgenomen over vijftien jaar, tussen 1959 en 1974, en bewijst dat steden en organismen op elkaar lijken.