My Uncle Tudor

© My Uncle Tudor (Olga Lucovnicova, 2020)

My Uncle Tudor

Na twintig jaar stilte reist de filmmaker terug naar het huis van haar overgrootouders, waar ze schadelijke trauma's heeft doorstaan ​​die een diepe, blijvende indruk achterlieten in haar geheugen. Haar pogingen om het verleden te boven te komen, dwingen een confrontatie tijdens de langverwachte familiebijeenkomst.

Olga Lucovnicova keert terug naar haar ouderlijk huis in Moldavië. “Hoe was ik als kind?” vraagt ze haar tantes en familie. De antwoorden zijn uiteenlopend. Geen enkel familielid richt zich rechtstreeks naar de camera. Behalve oom Tudor, die zelf ook vragen stelt: wat ziet Olga door haar camera? “Herinneringen aan mijn kindertijd,” antwoordt de filmmaker. Waarna haar nonkel recht de lens in kijkt: “Die wil ik ook zien”.

In het intieme, autobiografische My Uncle Tudor zoekt Lucovnicova bewust de confrontatie op met haar nonkel Tudor, die haar als kind seksueel misbruikte. Dat ongefilterde gesprek, waarin Olga vraagt naar het hoe en waarom is hard en rauw. Tudor wil de schuld bij zijn slachtoffer(s) leggen en ziet zichzelf niet als een zondaar. “Ik wil begrijpen waarom. Met zo’n jong kind,” zegt Olga. Waarop de nonkel: “Je was niet zo jong”. Olga: “9 jaar”. Tudor: “Met negen jaar heb je al een heel leven achter de rug.”

Olga pakt het gesprek dapper en beheerst aan, er ontspint zich ook echt een vorm van dialoog, die bij de kijker hard binnenkomt, misschien wel omdat er geen dramatisering is. Het gesprek tussen Olga en Tudor zien we niet, maar we horen het op de geluidsband. Bijhorende beelden draait Olga binnenshuis: close-ups op texturen en materialen tegen de muur en op de grond, zoals kleurrijke tapijten, die soms troebel, dan weer scherp gefilmd worden. Of beelden van een avondmaal met de hele familie, in stilte. Deze beeldsequenties zijn lang, traag en bijzonder mooi. De camera shift van benauwde, dichte texturen naar een verlossing belovend deurgat of raam.

Wanneer Olga haar nonkel voor het eerst confronteert, zien we hoe een rups zich traag voortbeweegt op de rug van een zetel. Bij een tweede gesprek windt een spin in een hoekje van het raam een prooi volledig in haar web. De beelden zijn metaforisch en (wellicht bewust) claustrofobisch, maar ook lang, waardoor je als kijker zowel de ruimte en tijd krijgt om volledig het gesprek te volgen, om dan de de walging en shock te ervaren van het misbruik, en hoe de nonkel zichzelf keer op keer pardonneert.

My Uncle Tudor is verre van vrijblijvend. De traumatische ervaring wordt opgelapt door prachtige, persoonlijke beelden. Dit ongelooflijk dappere staaltje filmmaken levert een intieme prent op waar je als kijker maar moeilijk uit losraakt.

Wed, 03/03/2021 - 20:24
TEKST DOORTEXT BY
Credits
Scenario Script Olga Lucovnicova Camera Olga Lucovnicova Montage Montage Olga Lucovnicova Production Productie Frederik Nicolai Film School Filmschool LUCA School of Arts, Sint-Lukas Brussel