Je moet het zien om te geloven: ‘t Hof van Commerce-rapper Serge Buyse als Mompelaar, die door het Vlaamse platteland schuifelt op witte Rucanors met velcro sluitingen en het hemdje keurig in de broek. Het liefst droeg Mompelaar elke dag de trui van zijn moeder — die wordt zoals in veel Britse komedie’s door een man gespeeld — maar daarvoor wordt hij gestraft met oorvegen en Franse chansons. 

Op zijn eenzame wandelingen beleeft deze antiheld avonturen die tegelijk goor en ontroerend zijn. Gids en roerganger van de schaapachtige locals is een overjaarse scoutsleider in korte broek (“Eila! Ben jij bij de groep?! Eila!”), die wordt neergezet door Gunter Lamoot. Na Ex-Drummer zet de komiek opnieuw een extreme rol neer, maar deze keer in een minder nihilistische film. Want al vermengen scènes vol inktzwarte humor zich met afstotelijke beelden van uitwerpselen en ingewanden, Mompelaar heeft een ziel. 

Behalve het onverstaanbare gewauwel van de protagonist, die zich uitsluitend uitdrukt in zangerig gepiep, staan ook Mozart, Beethoven en Wagner op de klankband. Op die tonen ontplooit zich een surrealistisch non-verhaal over het onvermijdelijk bestiale in de mens dat uitbreekt als er te veel regels zijn, en de omgeving je te weinig bewegingsruimte laat. Geen probleem om mogelijke referenties te pinnen: een Svankmaiersfeertje, de erfenis van Houellebecq. 

Een passende verwijzing is ook Taxidermia, de langspeelfilm die in 2006 werd bekroond op het Europees Filmfestival Brussel en met een vergelijkbare mix van gore en humor inzoomt op de donkere kant van bloed en bodem. Die Hongaarse shocker zat vol brandende penissen, neukende zeugen en voedsel naar binnen schrokkende fatso’s. Geen wonder dat hij dus heel wat kijkers afschrikt, maar wie verder wil dan die eerste, letterlijke betekenislaag en genoeg bad taste heeft om hier ook humor in te zien, weet zich verzekerd van een wild filosofisch festijn. 

Mompelaar roept een gelijkaardig gevoel op, maar eleganter én met meer humor. Reken daarbij nog de scherpe tegenstelling tussen de verstikkende menselijke omgeving en de weelderige bossen en weiden rondom, fantastisch gefilmd door Nicolas Karakatsanis, en je voelt meteen aan waarom dit makkelijk één van de meest geschifte maar ook geniale Vlaamse kortfilms aller tijden is.