Filmmaker Chris Marker droomde er als kind altijd al van om Peking te bezoeken. In Dimanche à Pekin neemt hij ons mee op pad in de wereldstad. Op elegante wijze verweeft hij zijn gedachten en observaties over de Chinese tradities met de stedelijke banaliteiten van het dagelijkse leven.

Dimanche à Pekin werd gedurende meerdere weken gefilmd, maar is zo gestructureerd dat het de reisroute van één enkele dag nabootst, alsof die in een dagboek is gekrabbeld. Bij het beschrijven van de stad begrijpt Marker dat hij, hoe oprecht zijn bedoelingen ook mogen zijn, nooit meer zal zijn dan een buitenstaander in deze of enige andere cultuur die hij bezoekt. Zijn  voice-over is daardoor zo overduidelijk oriëntalistisch en opzettelijk oppervlakkig dat hij ons alleen maar laat zien dat verder gaan dan dat, onmogelijk is. De overdreven voorstelling zet  acrobaten, dansers en turners op de voorgrond. 

Marker wijkt af van de traditionele alwetende blik van de historicus en speelt  met stijlfiguren die onze perceptie van gebeurtenissen kaderen en bemiddelen. Op die manier laat hij zien hoe beweringen over de ‘waarheid’ altijd ideologisch bemiddeld zijn. Tegelijkertijd vervaagt Marker op vrolijke wijze de grenzen tussen individueel en cultureel geheugen door te erkennen dat zijn observaties sterk zijn gekleurd door zijn eigen ervaring met populaire cultuur, van de verhalen en boeken uit zijn kindertijd tot de nieuws- en fictiefilms die hij zijn hele leven lang heeft bekeken.