Pedro Almodóvar is sinds jaar en dag el rey van het melodrama en dat is in zijn moderne interpretatie van Jean Cocteau’s La Voix Humaine niet anders. Tilda Swinton werpt zich in Almodóvars eerste Engelstalige film telefonisch in de armen van haar ex-geliefde, op wie ze al dagen wacht. De hoorn van Ingrid Bergman is ingeruild voor een paar AirPods, maar de wanhoop en het spreken in de leegte blijven dezelfde. 

In primaire kleuren, designerkleding en een meticuleuze mise-en-scène gaat ze voor de bijl tussen de spullen en herinneringen in hun gedeelde appartement. Bij elke bruuske beweging volgt de montage met een snedige knip: Swintons liefdesverdriet danst met de camera. Dat voelt al snel theatraal, weet ook Almodóvar, die daarmee speelt door het studiodecor waarin ze filmen mee het kader in te sleuren. Nog niet overtuigd? Er speelt ook een schattig hondje mee. (Flo Vanhorebeek)