Francis Thompson werkte acht jaar aan N.Y., N.Y., wellicht zijn meest bekende film. Een verzameling beelden uit New York City die hij opnam met speciale lenzen, prisma’s en spiegels. N.Y., N.Y. wordt zo een spiegelpaleis dat een nieuwe kijk biedt op het stadsbeeld, met een kubistisch-dadaïstische uitstraling. De film werd bekroond met de Gouden Palm voor beste korte film. 

Naast alle oogverblindende beelden biedt  New York, New York ook een kijk op de stad die  meer mikt op de ziel dan op de ogen. Thompson grapte later dat hij “de spot wilde drijven met de absurditeit van het leven van een New Yorker”, maar de film gaat minder over de bewoners maar meer over een dag uit het leven van Manhattan zelf, een eiland als een mierenkolonie vol vage glimpen van leven, maar bepaald door infrastructuur. 

Thompsons vervormende beeldtaal laat Manhattan loskomen van de aarde, met zijn wolkenkrabbers, hoogbouw en bruggen die als wolken in de lucht hangen. Zijn werk is minder een portret van de futiliteit en absurditeit van het stadsleven dan een herinterpretatie van het stadsbeeld. Het droomleven van gebouwen overstijgt steen en staal.