Magic, a portrait of Joris
Magic, a portrait of Joris rijgt beelden uit verschillende periodes aan elkaar. Versleten VHS-captaties die door de vader van de kunstenaar zijn gefilmd, worden afgewisseld met 8mm-impressies van haarzelf. Beide hebben hetzelfde onderwerp: een jongen is zowel zoon als broer. Door beelden van toen en nu met elkaar te verbinden, opent zich een nieuw verhaal van herinneren.
“In Chloë Delanghe’s Magic, a portrait of Joris betreden we de huiselijke ruimte via de gerecupereerde VHS-beelden van haar vader die zijn alledaagse leven vastlegt met zijn schijnbaar nieuwe machine. Hij filmt zijn zoon, hun leefomgeving en het uitzicht op straat vanuit het raam. De DV-lens wordt een kijkglas waardoor de liefdes in zijn leven worden ingekapseld — familiefoto's, (zelfgemaakte) maskers van papier-maché, decoraties, snuisterijen en voorwerpen van het ouderlijk huis.
Een jongetje speelt een videospel. Zijn blik is gericht op een scherm buiten beeld, terwijl zijn vader inzoomt op zijn jonge gezicht. Het verlangen om je dierbaren te benaderen en de zoektocht naar verbinding via de lens wordt door de filmmaker jaren later uitgebreid met Delanghe’s Super 8-beelden van de inmiddels volwassen jongen. Ook hier is hij gevangen in de greep van een spel: zijn handen schudden kaarten en hij roept met levendige blauwe ogen tegen zijn concurrent: “Ik heb je verwond.”
Inherent aan Delanghe’s werk is de ongegeneerde klassenpolitiek die voelbaar is in de familiale ruimtes die ze betreedt met een liefdevolle lens. Terwijl ze het banale vastlegt — een stapel vuile borden, het realisme van het appartement — verweeft ze in dat alledaagse een vleugje magie, gesymboliseerd door het kaartspel Magic. De film wordt doorspekt van tederheid als ze zachtjes zingt over een “Little Boy Blue” die schapen hoedt in de wei. Een portret van een jongen die een man wordt, van een zoon en broer of zus: een aandenken om te zien en te koesteren.” — Rebecca Jane Arthur
Magic, a portrait of Joris werd gekozen door Rebecca Jane Arthur, als reactie op Jaro Minne’s Da-dzma. Rebecca Jane Arthur is een beeldend kunstenaar wiens werk bestaat uit experimentele filmportretten van mensen en plaatsen. Haar interesse ligt in hoe persoonlijke verhalen een socio-politieke context en geschiedenis weergeven, met bijzondere aandacht voor klassenpolitiek, onderwijs en ervaringen van vrouwen. Ze is medeoprichtster van het in Brussel gevestigde, door kunstenaars gerunde productie- en distributieplatform elephy, en is doctorandus in de Kunsten aan het KASK School of Arts Gent.
Winter. Een vijftienjarig meisje in een afgelegen Georgisch stadje probeert toenadering te zoeken tot haar oudere broer, net op het moment dat hij besluit het huis te verlaten op zoek naar werk in het buitenland.