Op Astor Place in New York City spreken passanten een stille taal als ze langs het spiegelende oppervlak van een etalageruit lopen. Heller wilde de “onbeschreven choreografie van de straat” vastleggen, de dans van blikken. 

Astor Place is geïnspireerd door het werk van de gebroeders Lumière, met oog voor de autoriteit van de statische camera en door de vraag te stellen wie naar wie kijkt. Deze studie van hoe mensen hun identiteit opvoeren is een uitvoering van het stedelijke ballet dat verschillende stadstheoretici ooit beschreven. Lichamen lopen perfect synchroon, steken over, draaien,  huppelen of schuifelen langzaam naar hun onbekende bestemmingen.