Een naamloze dertiger zakt in de zomer vanuit Albanië af naar de Litouwse stilte van zijn thuisdorp om tijd met zijn ouders te spenderen. Het is business as usual: vader achter de barbecue en moeder die de was ophangt. Zijn komst is ongewenst noch opvallend. De verveling slaat toe. Hij gluurt naar de buurvrouw, snijdt een watermeloen tot bowlingbal en moddert verder maar wat aan. Vytautas Katkus vat dit alles met de absurde blik van een nieuwsgierige man die door de struiken loert — voyeuristisch en kinderlijk gefascineerd.

In een autorit richting een schuurbrand die het volledige dorp richting ramptoerisme drijft, probeert de vader een verhaal te vertellen. Zijn zoon steekt het hoofd uit het raam. De raakvlakken zijn zoek en geen van beiden toont initiatief om er ook maar één te vinden. Ze begrijpen elkaar enkel in hun gedeelde desinteresse. Ze bestaan naast elkaar, niet dankzij elkaar. 

Community Gardens leest als een voedingsbodem voor nihilisme, maar via kleine, vaak droge gebaren van toenadering en affectie toont Katkus dat er ook in vervreemding en monotonie een boeiende wereld valt te ontdekken. (Flo Vanhorebeek)