Een blauwig haardvuur op de rand van uitdoven opent Chloë Delanghes hybride documentaire. Het gejank van een hond galmt over de dialoog van twee Britse soapstemmen. Dan is er een knip naar zwart. Een bibberige hand zoomt uit op een veertiger die zich, genesteld in haar zetel van afgedragen velours, voorstelt als Sally Kovacsik. Haar ingetapete vinger friemelt rusteloos, haar uitgedunde haren zijn naar achteren gekamd. De camera zoekt het licht op dat Kovacsiks woonplek binnendringt als gras in een betonscheur. 

Sneeuw en ruis strekken zich met intervallen over de klankband uit. Terwijl de camcorder steeds weer haar brandpunt verliest, verwoordt Kovacsik enkele platitudes. Ze struikelt over haar zinnen, slikt ze in en lijkt haar eigen formuleringen maar moeilijk ter harte te nemen. Haar asynchrone woorden en zinnen vormen nooit een geheel, al lijkt Delanghe daar met haar gebricoleerde vormexperiment juist op uit. Achter alle halfslachtige spraak schuilt een moeder die met rommel en pijn een thuis zonder dochter probeert te vormen. (Flo Vanhorebeek)