Gespot tussen de afstudeerwerken aan KASK in Gent: de vormelijk strakke en intieme documentaire Flor de mil colores van Karen Vázquez Guadarrama. De filmmaker spendeerde enkele maanden bij de bevolking van een zich op bijna 5000 meter hoogte bevindend mijnkamp in Bolivië. Het landschap is er ruw, de werk- en leefomstandigheden — vrouwonvriendelijk en behoorlijk wat alcoholverbruik — al even ruig, maar de film en haar hoofdpersonage Emiliana zijn dat niet.

Vázquez: “We kenden niemand in het kamp. We klopten aan van deur tot deur om naar de verhalen van de vrouwen te luisteren. Zo leerden we Emiliana kennen, een warme vrouw die vecht voor haar kinderen. We besloten om vijf maanden in het mijnkamp te wonen en een portret van haar te maken. Die tijd is nodig, om echt, en voldoende dicht, bij het personage te komen.” Vanop een afstand filmt Vázquez de fenomenale wolkenvelden tussen de bergen, de huizen in de verte, een volksfeest. Van dichtbij volgt ze Emiliana, de mijnen in. Jachtige beelden in een snelle reportage-documentaire vermijdt Vázquez.

Flor de mil colores lijkt haast geënsceneerd, met lange shots in korrelige beelden en een mistig kleurenpalet. Het leven in de mijngemeenschap is armoedig. Toch blijft Emiliana lachen, wanneer ze haar kinderen wekt, vlees te drogen hangt, de nauwe bergpas volgt naar de mijnen of in de tunnels zoekt naar tin tussen de met geïmproviseerde explosieven vernielde stenen. Ze praat, over hoe ze met haar kinderen, weg van stad en alcoholverslaafde man, terug naar deze mijngemeenschap keerde, want “hier weet ik dat er werk is”.

Wat bitter is, vertaalt Vázquez niet naar iets zwartgallig. Ze toont ook hoe Moederdag er kleurrijk wordt gevierd, hoe er gedanst wordt. En wat nu, na het afstudeerwerk? “Ik zal documentaires als deze blijven maken”, verklapt de filmmaakster. “Terug in een kleine mijngemeenschap, maar dan met meer focus op het mysticisme en de tradities in het kamp.”