Ana kijkt naar zichzelf vanuit het perspectief van de bewakingscamera. Ze is een ongemakkelijke rode stip die de onderste hoek van het scherm inpalmt. Ana besluit het heft, en haar leven, opnieuw in eigen handen te nemen: een nieuw kapsel, terug zelf met de auto rijden. Haar familie stelt zich de vraag, waarschijnlijk terecht, of ze hier wel toe in staat is.

Zoals de oorspronkelijke titel, Lo que no se dice bajo el sol, aangeeft, wordt er weinig gesproken in Eduardo Esquivels kortfilm. Het zijn blikken en stiltes die in dit schijnbaar versnipperd narratief vele subtiele waarheden onthullen. Binnen de neorealistische stijl werkt de oprechtheid van de film op verschillende niveaus. Wanneer Ana haar kinderen naar hun grootmoeder brengt, fungeren haar acties als bevestiging van haar statuut als onafhankelijke vrouw, terwijl ze ondertussen de venijnigheden van haar dichte familie moet zien te verdragen. Tussen het luide gebabbel en de prachtige soundtrack blijft er veel ongezegd. Zo is Under the Sun een vrij letterlijk eerbetoon aan La ciénaga van Lucrecia Martel, en aan andere zonovergoten Latijns-Amerikaanse cinema. 

Esquivels stijl brengt Ana’s sombere zomerdag wonderbaarlijk in beeld, een getuigenis van hoe cinema de menselijke ervaring weet te verheffen. Hoe verschillend hun filmische werelden ook zijn, Emmanuel Marre’s protagonist in Le film de l’été, een Fransman op zoek naar nieuwe zingeving in het leven na een relatiebreuk, deelt veel gelijkenissen met Esquivels Mexicaanse vrouwelijke protagonist. Beide personages ondernemen in deze midlife coming-of-age vertellingen zomerse roadtrips op zoek naar hun identiteit.