I Am Good At Karate van Jess Dadds breekt met de Britse traditie van sociaal realisme en slaat een nieuwe experimentele weg in, een weg die gebruik maakt van een niet-lineaire vertelling en expressionistische penseelstreken. De protagonist van de film is een eenzame jongen, die zich door een bijna verlaten stad ploetert en gebukt gaat onder zijn eigen verlammende zelfspot en onvermogen om aan te sluiten bij zijn leeftijdsgenoten. Thema's als geestelijke gezondheidsproblemen, een kansarme economische achtergrond en stedelijke vervreemding zijn naadloos verweven in dit sombere coming-of-age-verhaal, dat zijn energie haalt uit een syncopisch ritme en een warm, verzadigd kleurenpalet. I Am Good At Karate, gefilmd op 16mm en af en toe gelardeerd met met de hand bewerkte zwart-wit film, illustreert de mentale reis van een jong kind naar zelfacceptatie temidden van institutioneel falen in het aanpakken van de wijdverbreide geestelijke gezondheidscrisis van een generatie.