Cecilia Mangini werd geboren in het zuid-Italiaanse Mola di Bari en begon haar carrière als fotograaf. Toen ze eind jaren zestig de overstap naar film maakte, werd ze de eerste vrouwelijke documentairemaker van het land. Haar films, waaronder een aantal opmerkelijke samenwerkingen met Pier Paolo Pasolini, vertellen over het naoorlogse Italië, waar de sociale heropbouw vooral in het Zuiden moeizaam verliep. Voor haar camera wordt het dagelijkse leven van Italianen die sociaal in de marge leven zowel poëtisch als politiek. 

Mangini’s cinema kenmerkt zich door aandacht voor gemarginaliseerde groepen en ‘outcasts’. Haar scherpe, intelligente talent om te observeren combineerde ze vaak met humor en maatschappijkritiek. La briglia sul collo (1974) is daarvan een prachtig voorbeeld. Het eenvoudig verhaal van een kind uit een Roma-gezin wordt een dwingende, directe aanklacht tegen conformisme.