Agenda

In Caroline Poggi en Jonathan Vinels Comment ça va? trekken we naar Roccapina, een paradijs in mineur. In deze hybride 3D-animatiefilm reflecteert een pseudo-intellectuele beestenboel met gortdroge humor en via Disney-fonts op het hedendaagse politieke landschap aan de andere kant van de Corsicaanse zee.

Tachtig jaar later zet Theo Panagopoulos archiefbeelden in een wrang perspectief.  Via de blik van hun maker slaat de regisseur een dystopische brug tussen deze voorbode op de Nakba uit 1948 en de genocide van vandaag. Waar zijn de planten en de mensen nu? Kleuren ze deze streken nog?

In verrotting zit volgens Peggy Ahwesh ook schoonheid en extase. Met haar 16mm blow-up van een pornografische Super 8 film zoekt de Amerikaanse kunstenaar sensualiteit. Verderf voegt iets wellustig toe aan de performatieve seksscènes die de schimmels op de pellicule overschilderen en dansen op melancholische tango.

Elke heteroseksuele man die zijn boekje te buiten gaat zal het geweten hebben in Sarah Jacobsons venijnige undergroundfilm. Haar moordlustige protagoniste, een 19-jarige punker, beukt, stikt, snijdt en schiet zich een weg door de Verenigde Staten op de klanken van Heaven to Betsy, Gas Huffer en… Charles Manson.

Hoe abstraheer je het overlijden van een naaste? Welke textuur krijgt dit? Welke kleur? Blijft dit vormloos, of herken je wat er achterblijft? Na het verlies van zijn vader boetseerde LUCA-alumnus Brecht De Cock een transmediaal antwoord op deze onmogelijke vragen.