Agenda

Rien que les heures toont één dag in Parijs — zeg maar, het leven zoals het was in de jaren twintig van de vorige eeuw. Alberto Cavalcanti’s 45 minuten durende experimentele debuutfilm wordt beschouwd als de eerste stadssymfonie, een subgenre van de avant-gardebeweging over het leven in grootsteden.

Safe Space is samengesteld uit talloze YouTube-fragmenten van ballroom-evenementen uit de vroege jaren negentig, toen de aids-epidemie in New York City hoogtij vierde. Nu de rechten van queer mensen van kleur steeds meer in het gedrang komen, is de erfenis van hun ballroomcultuur belangrijker dan ooit.

De Belgische filmmaker Nicolas Provost gebruikt in Plot Point menig montagetrucje om te suggereren dat er iets dramatisch gebeurt, maar in werkelijkheid zitten we als toeschouwer gevangen in een doodlopende straat. Het werk bestaat louter uit paranoïde sfeerschepping. 

Voor zijn bijdrage aan de omnibus film RO.GO.PA.G (1963) laat Pier Paolo Pasolini Orson Welles zien die een film wil maken over de kruisiging van Jezus, terwijl hijzelf, de cast en de crew zich op de meest onchristelijke manier gedragen. La Ricotta is een korte, apocalyptische tirade tegen de gewoonten van het professionele filmmaken en de kilheid van het hedendaagse christendom. 

Sterk geïnspireerd door de schilderijen van Gunter Forg, toont het handgeschilderde werk Dark Night of The Soul een donkerbruine muur, bezaaid met vergeelde beelden van andere interieurs, naast veelkleurige gaten, die een blik werpen op de buitenwereld achter de verschuivende gevel. Stan Brakhage’s films moedigen kijkers aan om de traditionele verhalende structuur te negeren ten gunste van pure visuele waarneming en een viscerale ervaring.