Dimanche was bedoeld als didactische film waarin “het probleem van de vrije tijd” geadresseerd zou worden. “Ik werd ontboden bij de Cinéma de l’Éducation Nationale en de directeur zei tegen me: “We willen graag dat je een film maakt over het probleem van de vrije tijd”. Inwendig barstte ik in lachen uit. Wat is vrije tijd? Jan met de pet die niet weet wat hij op zondag moet doen? (...) Vrije tijd, dat kende ik niet. Vakantie ook niet. Men is toch altijd met vakantie. Tenzij je advocaat bent, maar dan heb je het zelf gezocht, verdomme,” liet Edmond Bernhard destijds optekenen.

Bernhard loopt niet in de valstrik van de “thematische film”. Zonder enige vorm van commentaar maar met buitengewone beelden die alledaagsheid sublimeren (verveling op zondag, een jogger in een bos, een voetbalwedstrijd) monteert hij behendig deze uitzonderlijke film, over het gevoel van leegte en de fossilisatie van de wereld.

“Geen melancholisch gekuier dus. Integendeel, Dimanche lijkt meer op een provocatie. Zelfs als het dat niet is, kunnen we er niet omheen dat de cineast uit is op verontrusting. De vele thriller-elementen spreken voor zich. Met een visuele flair schatplichtig aan F.W. Murnau en Jacques Tourneur vangt Bernhard de Belgische hoofdstad in strakke beeldcomposities en spannende dolly shots. Kinderen die verstoppertje spelen in een bouwwerf veranderen door Fernand Schirrens gejaagde xylofoongejengel plots in verdachte film noir-personages. Wat later worden we door een gelijkaardige kracht overvallen, wanneer we een koppel in het Zoniënwoud op afstand schaduwen – steeds met die akelige percussie op de geluidsband,” schrijft Michiel Philippaerts.