Rien que les heures toont één dag in Parijs — zeg maar, het leven zoals het was in de jaren twintig van de vorige eeuw. Alberto Cavalcanti’s 45 minuten durende experimentele debuutfilm wordt beschouwd als de eerste stadssymfonie, een subgenre van de avant-gardebeweging over het leven in grootsteden. De Braziliaanse cineast toont met zijn film niet enkel de grote mensenmassa’s en interessante architectuur van Parijs, hij heeft ook oog voor de eenzaamheid en het klassenverschil tussen arm en rijk.

Meer dan in Dziga Vertovs klassieker Man with a Movie Camera (1929) richt Cavalcanti zich op het individu, waardoor de film ook een melodramatisch en verhalend karakter krijgt. Cavalcanti zou daarna ook meewerken aan Walter Ruttmanns Berlin: Die Sinfonie der Großstadt, een andere klassieker binnen het city symphony genre.