Vijf voor twaalf. De verliefde schooljongens Jelson en Ipe rennen langs vuur, verkoolde bomen en aardfissuren naar school. “Philippines, are you game!?”, schreeuwt een staatsradiohost hen tegemoet. Het belooft een spannende dag te worden, met temperaturen tot 69°C en een tsunami op komst. Water is er al dagen niet, dus elke druppel is van tel. Niet getreurd, er zijn leuzes om het volk te sussen: live, laugh, love. Piss bottles in de hand dan maar en naar de turnles. 

In Whammy Alcazarens bijtend-fatalistische satire werpen een groep Gen Z’ers zich in een uitgedroogd zwembad gewillig ten prooi aan de klauwen van de klimaatcrisis. De toekomst is hen afgepakt, dus alles wat rest is samen het loodje leggen, maar dan wel lachend, dansend en zoenend. Dat vertaalt zich naar van-de-pot-gerukte humor, visuele extremen en een overdaad aan obscure referenties naar populaire (internet)cultuur. Zelfs een Belgische meme uit de jaren nul haalt de cut. Alcazaren haakt scherp in op de generationele desillusie – en de humor die jongeren desondanks blijven vinden. Het einde der tijden? Okayyyy, let’s go! (Flo Vanhorebeek)