Sommige Latijns-Amerikaanse steden lijken liminale plekken. Het zijn onnatuurlijke verzamelingen van bouwwerken waar tijdperken samenvallen en geesten doelloos ronddolen. In deze context is er geen ruimte voor de rijkdom van de natuur. Meer nog, ze wordt bewust aan de kant geschoven onder het mom van vooruitgang. Toch verschijnt er af en toe een groene barst in de zee van moderniteit. Een herinnering voor iedereen dat de grond die ze bewandelen nooit onbezet was.

Wanneer het spookt in die mysterieuze metropolen legt men snel de link met koloniale grootmachten, hun gewelddadige ontruiming van inheemse volken en kapitalistische ontwikkelingsideaal. Deze Westerse ratio gaat radicaal in tegen de originele inwoners en hun eigen visie op de kosmos. Een denkkader dat  eerder in lijn ligt met de elliptische eb en vloed van de natuur. Zelfs wie de Westerse “moderne manier van denken” aanvaardt en de regels van het kapitalistische spel volgt, wordt vroeg of laat geconfronteerd met marginalisatie. Dit alles als logisch gevolg van een meedogenloze arbeidscyclus.

Ongelijkheid in haar meest extreme vormen en falende politieke structuren maken deze steden een niemandsland en non-plek waar privilege en chaotische urgentie samen bestaan. Een ‘spookstad’, zoals de verteller in Juanita Onzagas The Jungle Knows You Better Than You Do verwijst naar haar vroegere thuisstad Bogotá. De Colombiaanse hoofdstad roept voor de verteller enkel beelden van geweld en vergeten lichamen op. Een fantasmagorie die zich verweeft met persoonlijke geschiedenis en ervoor zorgt dat ze de stad uiteindelijk verlaat.

The Jungle Knows You Better Than You Do toont in essentie een zoektocht naar betekenis in de leegte. De film vertelt het verhaal van een gezin dat op zoek gaat naar de verloren geest van hun vader. Toch zit er een bijzonder universele lading in de tocht die ze afleggen. De snelweg en rijen anonieme gebouwen in het begin van de film zijn meer dan enkel geografische ankerpunten. Ze dragen een persoonlijke geschiedenis mee en roepen associaties op met herinneringen die vervagen, mensen die verdwijnen. Ongeacht welk gezicht men inbeeldt op de grijze brug, of welke belangrijke gebeurtenis zich ontrolde op een nachtelijke metrorit. In deze setting wordt melancholie door velen gedeeld.

De confrontatie met haar vroegere thuisstad roept bij de verteller zowel gevoelens van schuld als verwarring op. Ze herkent namelijk maar weinig van de plek waar ze opgroeide. Waar de stad die ze achterliet voor lange tijd enkel als abstract idee bestond, dient deze zich nu als overweldigende realiteit aan. Bedreigend en tastbaar rolt die zich voor haar uit.

Als het hypnotiserende beeld van onbekende gebouwen wegvalt, neemt een shot van een gigantische moshpit over. De zwart geklede lichamen die op het ritme van muziek te keer gaan lijken haast  een microcellulair organisme of een tektonische verschuiving. De camera neemt een ander perspectief in en staat plots als passieve toeschouwer midden in deze rituele dans. Ook machines en lasers zorgen voor een visueel rijk waar iedere beweging vertraagt en ieder mens een verloren ziel lijkt. Hier vindt de verteller haar broer: een van de gemaskerde figuren die soelaas zoekt in de anti-culturele expressie.

De broer botst in zijn zoektocht naar zijn vader telkens op drugs en slechte invloeden. Hij wordt geconfronteerd met de gelijkenissen tussen hem, zijn vader en diens uiteindelijke ondergang. Die geschiedenis wordt nooit concreet gemaakt, maar dat is allesbehalve nodig. Voor wie dit soort plekken herkent, valt het plaatje eenvoudig aan te vullen. Het draait voor de broer en voor The Jungle Knows You Better Than You Do rond spiritueel afronden.

De vader van de verteller komt niet tot rust in de stad, ook al heeft hij er een grafsteen met zijn naam op. Die is niets meer dan een verzameling letters in een gigantisch modern geloofshuis, een aseptische constructie waar persoonlijke identiteit verwatert en verdwijnt. Het is pas wanneer de broer de jungle bereikt, waar zijn familie oorspronkelijk vandaan komt, dat de rigiditeit van de stad wordt ingeruild voor iets anders, iets verlichtend.

Een stem prevelt “Daar bij de palmbomen, daar is oma”. Een herinnering die op die specifieke plek een aanwezigheid wordt. Generaties zijn voelbaar, en maken deel uit van het land dat werd verbannen door de stad. “Waar hij stopt, daar begin jij”. Steden vloeien voort uit een idee van individualiteit, maar de wereld rondom deze plekken beweegt op een ander ritme. In de jungle wordt niemand achtergelaten. Er wordt niemand onder de grond gestopt samen met duizenden andere lijken. Hun essentie blijft bestaan. Het is enkel kwestie van te weten hoe je moet kijken, en te leren hoe je loskomt van een plek die om niemand geeft.