Lost Exile
Hana probeert te ontsnappen aan het gebrek aan perspectief in Kosovo. Ze ontmoet Emir, een Servische smokkelaar die haar naar Hongarije zal brengen. Onderweg ontstaan er complicaties wanneer de gewetenloze medewerkers van Emir misbruik maken van Hana’s kwetsbaarheid. Midden een bevroren winter worden Hana's moed en Emir's eer op de proef gesteld.
In dit persoonlijke verhaal buigt filmmaker Fisnik Maxville, die tijdens de ontmanteling van Joegoslavië in Kosovo werd geboren en in 1993 illegaal naar Zwitserland emigreerde, zich over de thema’s immigratie en mensenhandel, waarin de vraag naar identiteit centraal staat. De twee hoofdpersonen herinneren ons aan de spanning tussen Kosovo en Servië. Er worden weinig woorden gesproken, twee werelden botsen.
Maxville vraagt zich voortdurend af wat onafhankelijkheid betekent en hoe die bereikt kan worden. Door middel van stille maar precieze acties roept de film een staat van eenzaamheid en wanhoop op, waarin de personages gevangen zitten. In dit fragiele ecosysteem waar solidariteit op de proef wordt gesteld, creëert de filmmaker op subtiele wijze een vertelling die twee vijanden herenigt en een nieuw hoofdstuk biedt: zorg als middel om te ontsnappen aan wreedheid.
Delphine Jeanneret is filmcurator, docent en plaatsvervangend decaan van de filmafdeling aan de Universiteit voor Kunst en Design in Genève (HEAD). Ze maakt deel uit van het artistiek comité van het Locarno Film Festival (Open Doors), Internationale Kurzfilmtage Winterthur en La Fête du Slip, en is medeoprichter van Festival Cinéma Jeune Public in Lausanne en voorzitter van de vereniging Ciné-Doc, die documentaires promoot.
Via digitale herinneringen en met behulp van online tools zoals Google Maps, denkt Aulona Fetahaj na over hoe het voelt om een kind van vluchtelingen te zijn in het digitale tijdperk.