“Cinema heeft vaak de neiging om in de rouwstand te staan. Puristen betreuren elke technologische vernieuwing als een stap in de richting van een onvermijdelijke dood. Maar voor Jonas Mekas — duidelijk een optimist van het medium — staat cinema net altijd aan het begin. In Self-Portrait (1980) staat de Litouwse filmmaker deze ene keer vóór de camera en brengt een soort manifest over zijn eigen werk, het bewegende beeld en de werkelijkheid, terwijl hij in de middaghitte een blikje bier drinkt.

Cruciaal is dat Mekas niet wordt gefilmd maar opgenomen; hij verklaart een man van de film te zijn maar we weten dat hij later ook video zal omarmen. Aan de ene kant lijken deze twintig niet gemonteerde minuten, perfect Mekasiaans, niet meer dan de herinnering aan een onbewogen zonnige dag. Aan de andere kant is dit werk een daad ter ondersteuning van video, en van alle andere hulpmiddelen die nog zullen komen, want: “geen enkel soort beeld staat boven een ander”. Ze dienen allemaal om cinema opnieuw uit te vinden en de kunstvorm uit te breiden.

Self-Portrait is ook een soort proto-vlog, dat vooruitloopt op de visuele revolutie en zelfinteractie met de camera die het internet met zich mee zal brengen, het onderwerp van Olivia Rochette & Gerard-Jan Claes’ Because We Are Visual.” — Dora Leu