Het koppel Maya Deren en Alexander Hammid liet zich voor hun eigen avant-garde kortfilm inspireren door surrealistische films als Un chien andalou en L’Age d’Or van Salvador Dalí en Luis Buñuel  — al ontkenden ze dat soms zelf. Volgens een gelijkaardige droomlogica vertelt Meshes of the Afternoon een circulair verhaal over een dromende vrouw. Visuele motieven als een vallende sleutel en een mes in een stuk brood passeren meerdere keren. Zowel personages als kijker raken zo elke grip op de realiteit kwijt.

De Amerikaanse criticus James Hoberman plaatst de film echter veel dichter bij de Hollywoodiaanse film noir van de jaren vijftig dan het Europese surrealisme. Dit vaak bejubeide meesterwerk uit de experimentele filmgeschiedenis won destijds de Grand Prix International voor beste avant-garde film in Cannes.