In deze geanimeerde documentaire van de Tsjechisch-Vietnamese Diana Cam Van Nguyen getuigen nabestaanden over het verlies van een familielid of geliefde. De animatie verbeeldt hun soms pijnlijke getuigenissen en brengt zo enkele breekbare herinneringen van drie jonge mensen opnieuw tot leven.

In Mosul zorgt Nawal voor haar zieke moeder Samia, wiens toestand verslechtert naarmate medicijnen uit de stad verdwijnen. In de paar dagen die ze nog heeft, delen ze samen met hun buurvrouwen kleine momenten van vreugde, te midden armoede en oorlog. De Belgisch-Syrische Angela Alsouliman werd met een Wildcard van het Vlaams Audiovisueel Fonds bekroond voor deze korte film waarin ze toont hoe haar personages iets afschuwelijks omzetten in vreugde.

Deze zwart-witte melancholische poëziefilm, gemaakt aan de hand van zand, vertelt over het verlies van een moeder, en de gebrekkige relatie tussen dochter en kind. Naomi Van Niekerk inspireerde zich op het gelijknamige gedicht van Jeanne Goossen, in de film voorgedragen door de bekende Zuid-Afrikaanse actrice Elize Cawood. 

Na weer een mislukte poging om zwanger te raken, begint een jong stel uiteen te lopen in hun verlangens. Ondertussen doemen pandemieën en de klimaatverandering op. Wat betekent het om een kind te baren in een wereld die steeds ingewikkelder wordt? De cycli van de natuur en de seizoenen blijven hoe dan ook constant, zo ook in deze zachte Portugese kortfilm.