Eva Giolo portretteert geruisloos en geduldig steeds opnieuw dezelfde actie. Haar eigen lichaam en die van haar geliefden vloeien anoniem in elkaar over via een reeks omhelzingen, vastgelegd op blauwgrijze, vervallen 16mm-pellicule. Aanblikken begraven zich in halzen en vingers verstrengelen zich of strelen liefkozend de contouren van de ander. Handen drukken zacht tegen ruggen aan en enkel de krassen op de filmrol, die langs de sensor danst, zorgen nog voor beweging. Relaties tot elkaar blijven onbenoemd, maar niemand laat los.

De Brussels-Italiaanse kunstenaar produceerde haar portrettenreeks via haar eigen productieplatform elephy en in samenwerking met de Weense Friedl Kubelka School For Independent Films. Giolo onderstreept de geladenheid die iets simpels als een knuffel kan herbergen. Zwijgen is goud, ook in haar film. (Flo Vanhorebeek)