Who Killed Colin Roach?

© Who Killed Colin Roach? (Isaac Julien, 1983)

Who Killed Colin Roach?

Isaac Julien is een pionier binnen de video- en installatiekunst. Het werk van de Brit  verlegt constant de grenzen van het medium film en combineert het met performance, muziek en schilderkunst. Sociale ongelijkheid staat vaak centraal, meer specifiek vormt zijn zwarte en queer identiteit een rode draad doorheen zijn oeuvre.

In zijn allereerste film Who Killed Colin Roach? reflecteert hij over de dood van het 23-jarige titelpersonage dat in 1982 aan de ingang van een Londens politiegebouw werd neergeschoten. De politie sprak over zelfmoord, maar harde bewijzen toonden iets anders aan. Menig protest volgde.

Veertig jaar later vertelt Julien in een interview: “That we're living in the 21st century and still have these questions of paramount importance just shows you that these things have not improved at all. Thinking about George Floyd, there is a sense that things have gone backwards.”

Nog tot 18 augustus loopt in het Bonnefanten Museum de retrospectieve What Freedom Is To Me, de grootste overzichtstentoonstelling van zijn werk tot op heden.

Read moreLees meer
27.06.2024

Kunstenaar en AIDS activist David Wojnarowicz werkt rond burgerrechten en de homoseksuele identiteit binnen de Amerikaanse populaire cultuur. Enkele jaren voor hij aan HIV overleed, maakte hij Beautiful People. De film volgt zijn mede-bandlid en vriend Jesse Hultberg, die zich opmaakt in drag en de straten van New York opgaat tot hij een rustig meertje bereikt.

11.06.2024

Het vroege werk van de Belgische Roland Lethem is sterk beïnvloed door surrealisten als Buñuel en de Japanse cinema van Seijun Suzuki en Yoko Ono. Later worden zijn films steeds politieker en ook ecologisch beladen, al blijft een bepaalde wreedheid en pornografie nooit veraf. Vol irrationele beelden en uiteenlopende vormen van symboliek lijken Lethems films zich ergens tussen slapen en ontwaken te bevinden.

09.06.2024

De langspeelfilms van de Belgische Dominique Loreau zijn sterk verankerd in een documentaire werkelijkheid: de acteurs spelen zichzelf en improviseren vanuit een een vooropgesteld kader, met ruimte voor toevalligheden. Ook haar korte film Zig-zags uit 1987 heeft een dergelijke methodiek.