Niels Putman

In dit zogenaamde post-truth tijdperk vervaagt de grens tussen feit en fictie tot een kwestie van stijl: wat aannemelijk lijkt, wordt geaccepteerd als echt. De opkomst van generatieve artificiële intelligentie versnelt deze desintegratie maar formaliseert ze bovendien ook. Waarheid wordt zo niet langer ontdekt, maar wel geproduceerd. White Cloud / 白云 (2023) van Emmanuel Van der Auwera is een interessante casestudy over deze destabilisatie van waarheid, beeld en representatie.

“We’re running?” vraagt Mekas de cameraman. “We’re running!” antwoordt die. Mekas stelt de vraag nogmaals, alsof hij niet helemaal zeker is. Dan haalt hij een uurwerk tevoorschijn. “It’s a quarter to two, Saint Paul time. We should be finished by five minutes after two.” Zo begint Jonas Mekas’ Self Portrait 1980. Ondanks de titel filmt Mekas niet zelf. Hij richt zich tot een cameraman. Mekas staat in een tuin voor een huisje van vrienden in Saint Paul, Minnesota, en drinkt een blikje bier.

Het is verleidelijk om de esthetiek van de Griekse filmmaker Jacqueline Lentzou, die al enkele jaren een begrip is binnen het kortefilmcircuit, te reduceren tot louter meanderend. Haar werk tast doorgaans wat in het rond, meer op zoek naar de texturen van haar protagonisten dan naar enige plot of narratieve logica. Lentzou is geïnteresseerd in de manier waarop het zonlicht door een vuil raam binnenvalt en hoe de gebroken stralen langzaam een huilend gezicht onthullen, niet zozeer in waarom er wordt gehuild.

Schrijver-regisseur Alice Brygo’s Ardent Other kijkt naar de teloorgang van Frankrijk. De film opent op woensdag 13 maart Shortscreen, Kortfilm.be’s jaarlijkse afspraak met genrecinema in samenwerking met Offscreen.