Belgium

Op een film zoals Levi Stoops’ Drijf kan je je niet voorbereiden, en dat is maar goed ook. De animatiefilmer zelf spreekt de stem in van personage Jeremy, Anemone Valcke is Aurora. Het naakte koppel is verdwaald op zee en drijft op een kleine boomstam over de uitgestrekte oceaan. 

De Beule’s anekdotische documentaire schetst een braaf maar inspirerend portret van een specifieke plek en haar inwoners. Het Griekse Mykines ligt in de schaduw van een archeologische site. De inwoners denken er na over hun relatie met de ruïnes, terwijl de toeristen voorbij slenteren, en de stenen onder hun voeten langzaam afbrokkelen.

In het midden van een eindeloze zee drijft een schip. De vijf bemanningsleden kampen  met verveling, waaraan ze proberen te ontsnappen in een parallelle droomwereld.  elephantfish lokt de kijker binnen in een geïsoleerde ruimte, met uitzicht op de vrijheid belovende verre horizon. De enige manier om aan de opsluiting te ontkomen, is via dagdromen.

De in Oostende geboren en getogen Belgische filmpionier Henri Storck maakte meer dan één documentaire over zijn geboortestad. In Ostende, reine des plages voorzien tijdgenoten James Ensor en Maurice Jaubert de muziek — een film over het “bijzondere geluk een Oostendenaar te zijn”.

Het vroege werk van de Belgische Roland Lethem is sterk beïnvloed door surrealisten als Buñuel en de Japanse cinema van Seijun Suzuki en Yoko Ono. Later worden zijn films steeds politieker en ook ecologisch beladen, al blijft een bepaalde wreedheid en pornografie nooit veraf. Vol irrationele beelden en uiteenlopende vormen van symboliek lijken Lethems films zich ergens tussen slapen en ontwaken te bevinden.

De langspeelfilms van de Belgische Dominique Loreau zijn sterk verankerd in een documentaire werkelijkheid: de acteurs spelen zichzelf en improviseren vanuit een een vooropgesteld kader, met ruimte voor toevalligheden. Ook haar korte film Zig-zags uit 1987 heeft een dergelijke methodiek.

In deze oefening in ironisch zelfbewustzijn maakt Akerman een film over het thema luiheid, om te kunnen omgaan met haar eigen uitstelgedrag. De film maakt deel uit van een collectief project waarin zeven vrouwen elk een korte film maken over één van de hoofdzonden.

De Belgische filmmaker Samy Szlingerbaum regisseerde in 1973 samen met Chantal Akerman  Le 15/8. Vervolgens maakte hij twee eigen kortfilms, waaronder deze nachtelijke Insomnies waarin hij de neonverlichting van de Belgische hoofdstad ritmisch en associatief in beeld brengt, als in een droom. Een vooral vormelijk experiment van amper negen minuten.

Met een overzichtstentoonstelling in Bozar en in CINEMATEK haar volledige oeuvre op het programma is Chantal Akerman deze lente alomtegenwoordig. Deze kortfilm is een intiem portret van een jonge vrouw die doorheen dagdagelijkse routines reflecteert op haar familie- en seksleven, en op haar lichaam.

De in 2015 overleden Belgische Chantal Akerman verwierf sindsdien wereldwijd naam en faam. In haar eerste kortfilm, Saute ma ville (1968), staat niets stil. Haar personage is abrupt, energiek en explosief. Manisch en onstuimig gaat de jonge vrouw aan de slag met de was en de plas. Maar er wringt wat.

Mike komt weer thuis in Genk. Hij probeert zijn plaats te zoeken binnen de sociale dynamieken van zijn familie en vrienden. Het mijnlandschap in Genk zorgt voor ongewone mogelijkheden. In een postindustriële mijnstad onderzoekt de film masculiene dynamieken in een arbeidersfamilie. Terril beweegt tussen deze sociale codes en het landschap waarin ze zich manifesteren.

In deze surrealistische film van Henri Storck koopt een jongeman een glazen oog dat hij via de post verstuurt. Op een bijzondere manier komen erotiek en maatschappijkritiek erin samen.

Op 27 mei 2019 landden Paul Shemisi en Nizar Saleh, de helft van het Belgisch-Congolese Collectif Faire-Part, op de luchthaven van Luanda in Angola. Ondanks een geplande connectie zal het duo pas twee dagen later opnieuw opstijgen richting Frankfurt.

De Brusselse filmmakers Elie Maissin en Mieriën Coppens werken vaak samen met het collectief La Voix des Sans Papiers. Daarmee geeft het duo een stem aan zij zonder verblijfsdocumenten. Hun ingetogen filmtaal evoceert uiteenlopende manieren van communiceren: in verschillende gesproken talen, met de stille taal van het lichaam, met een omgeving.

Nachtvlinders is de enige film ooit die volledig werd uitgevoerd in Servaisgrafie, een techniek die live-action en animatie met elkaar versmelt. Wijlen Raoul Servais, een sleutelfiguur in de geschiedenis van de Belgische animatie, experimenteerde eerder al met deze stijl in zijn film Harpya.

Een zintuiglijk inzicht in het leven van een Iraanse vluchteling. Na de Iraanse revolutie in 1979 moesten tal van Iraanse intellectuelen en kunstenaars hun geliefde land ontvluchten. Velen van hen vestigden zich in Parijs en probeerden een nieuw leven op te bouwen, vaak zonder succes.

Na de uitbarsting van de vulkaan Nyiragongo werden in 2002 grote delen van Goma bedekt met lava. Vandaag leven kinderen in ruïnes op de lava. Ze verkopen papieren zakdoeken aan volwassenen in de stad, en lavastenen aan bouwvakkers.

Omringd door het geluid van nachtdieren valt een meisje in een diepe slaap. Geleidelijk aan glijden we in haar droom die ons meevoert naar een kosmische reis door de weilanden van Erpe-Mere.

In Dominique Loreau’s allereerste (kort)film zwerft een vrouw door de straten van Brussel, in afwachting van een vertrek naar de tropen met een man die ze toevallig heeft ontmoet op café.

Een groep mensen die elkaar niet kennen staat vast in de file op een mistige autosnelweg. De mist wil maar niet opklaren en dat zorgt voor veel onzekerheid.

Een conceptueel experiment over wat het betekent een film te beginnen met een zwart beeld, groeit uit tot een subtiel persoonlijk essay over de filmmaker.